Laatste loodjes

En daar ben ik weer... En wel op de laatste dag dat ik heb gewerkt in het ziekenhuis. Heel erg raar... Zo leef je er vanaf het begin van je studie naar toe, en zo zit je 6 ½ jaar later op een donderdagavond met een biertje achter de pc om te vertellen dat je laatste dag in het ziekenhuis in Afrika erop zit.
Raar en onwerkelijk, maar het is ook goed geweest nu. Ik ben de hele week eigenlijk al klaar om het af te sluiten en alles over te dragen aan de volgende groep die fris in dit avontuur stapt.
En voor mij: VAKANTIE!!! Drie weken reizen, op safari, de toerist uithangen, de Kilimanjaro beklimmen, van alles foto’s maken, souvenirs scoren waar je thuis niets meer mee gaat doen, chillen op Zanzibar, duiken, en wie weet wat nog meer.... Echt heerlijk!!!

En ook effe tussendoor: ik ben weer tante geworden! Maandag zijn Annemiek en Joost bevallen van een dochter, Marit! Imke heeft er een zusje bij! Echt kei leuk en fijn dat alles goed is gegaan. Maar wel jammer dat ik de magische-eerste-dagen-na-de-geboorte mis. Maar goed, ik heb wat om naar uit te kijken! Eigenlijk is ze dus een Carnavalskindje, haha! Wordt ze dan ook een feestbeest later?
(Hoe was trouwens jullie Carnaval geweest? Ik heb elke dag trouw psychologisch bier mee gedronken, alleen dan hier...En ja, ik miste het enorm!)

Vandaag (donderdag) voor de laatste keer met Marlies naar de overdracht gelopen over de zandweg tussen de huisjes, geiten en shamba’s (maisveldjes) door met een zonnetje op onze bol. Laatste keer overdracht in het Engels-Swahili, wat de laatste maand ook nog echt verstaanbaar is geworden. Het went toch allemaal wel, hahaha! De eerste maand nog wanhopig gezocht of er ergens ondertiteling te krijgen was van wat er gezegd werd tijdens de overdracht, en in de derde maand versta je het gewoon.
Daarna onze beoordeling gehad van dr. Harusha. En jaja, ik heb een 8,5 in the pocket voor dit deel van het coschap. Daarna moet ik thuis nog een (dramatisch lang) verslag inleveren en mijn artsexamen doen en dan.... heb ik mijn uiteindelijke punt.
Daarna nog een paar studiepunten bijsprokkelen en dan ben ik dokter... Ik... Dokter... Is dat wel verantwoord als ik los mag lopen in een Nederlands ziekenhuis?! Na ja, over raar en onwerkelijk gesproken, hahaha! Maar komt goed! Het idee zal wel wennen dat ik dit jaar een baan (pffff... word ik dadelijk nog volwassen... o jee...) moet gaan zoeken.

Marlies vertrok daarna naar Mwanza om haar vriendje, Daan, op te pikken van het vliegveld. En ik denk dat as we speak ze elkaar rond ongeveer deze tijd elkaar om de hals vliegen! Romantisch... ...
Dit weekend reizen we met z’n drieen verder om eerst op safari te gaan in de Serengeti en de Ngorongoro-crater (inderdaad, wat een woord! ik krijg het ook met moeite m’n bek uit, haha! rare taal, dat swahili!). Daarna beklimmen we de Kilimanjaro (de hoogste berg van Afrika en de hoogste berg die je kunt beklimmen zonder zuurstoftank). En daarna ga ik alleen naar Zanzibar en buigen zij af naar het zuiden om daar wat meer hikes te doen. Na Zanzibar is er een vliegtuigstoel beschikbaar waar mijn naam op staat en kom ik jullie weer vervelen op Hollandse bodem, mwuhahahaaaa!
En wat heb ik eigenlijk op mijn laatste dag in het ziekenhuis gedaan... Eerst lekker mijn laatste kop douwe-egberts-koffie-uit-nederland (die ik had bewaard voor een speciaal moment) opgedronken bij het theekransje met Marlies en Elizabeth. Toen nog even terug gegaan naar het ziekenhuis om nog een goede bevalling te doen om alles met een goed gevoel af te sluiten. Na twee uur persen kon ik een gelukkige moeder haar eerste kind (een jongetje, ik vang hier echt alleen maar jongetjes-baby’s, hahaha!) in de armen geven. Lang geperst (en er is zelfs een nurse opgestaan van haar stoel om mee te helpen!), maar geen scheur of andere complicaties te bekennen! Dus dat was het. Sengerema Hospital van 1 december 2008 tot 28 februari 2009.
Ik moet morgen alleen nog bij de overdracht te zijn, effe algemeen iedereen hartelijk bedanken en aankondigen dat de nieuwe student doctors maandag beginnen. Daarna nog alle dinge regelen voor vertrek en alles opruimen. Ik twijfel nog steeds of ik mijn zakboekjes hier weg ga geven. Mischien aan Simon, een goede CO uit Kenya die echt passie voor het vak heeft en weet wat werken is. Maar goed, kijk wel of ik hem tegen het lijf loop.
De nieuwe co-assistenten hadden er vanavond al moeten zijn, maar zij hebben dezelfde trein genomen als Marlies en ik in het begin. En laten zij nou ongeveer 20 uur vertraging hebben... Dus dan werken we ze wel erg snel in op zaterdag en dan maar hopen dat Sjoerd iets doet om ze te helpen. En anders kunnen ze altijd bellen, want we zijn nog in het land.

Marlies en ik zijn deze week nog naar een traditional healer (=de medicijnman, in ons geval, medicijnvrouw) geweest. En het was, tegen de verwachting in, echt geweldig! Wat een mooi mens! Zo puur en levenswijs! Ze had allerlei verschillende kamers waar patienten konden verblijven als ze ziek waren. Een terrein met hutjes en ook allerlei bouwwerken van takken die voor bescherming zouden zorgen. Ze deed met name vruchtbaarheidsbehandelingen. Kreeg de vrouw een gezond kind daarna, dan moest ze een koe betalen, werd ze niet zwanger, dan ook geen koe voor de medicijnvrouw. Mooi hoe het hier werkt.
Ik was echt helemaal onder de indruk, van haar alleen maar ook van de verhalen hoe ze vanalles door kreeg om mensen te genezen. In het ziekenhuis zien we alleen de dramatische gevallen van wat er mis kan gaan als je traditional healer een kwakzalver blijkt te zijn. Meestal zijn dat enorme brandwonden of vergiftingen die dodelijk af kunnen lopen. Soms zijn ze wat extreem in hun behandeling. Met kokend water kun je inderdaad een wondje ontsmetten en wegbranden, maar om nou heel de onderrug te verbranden is een beetje overdone. (Dit schokkende voorbeeld heb ik gezien bij een meisje op de kinderafdeling.) Sommige planten hebben een genezende werking, dat is zelfs wetenschappelijk bewezen, maar dan moet je een eetlepel per dag geven, geen hele emmer ineens. (Ik heb een vrouw langs de weg naar het ziekenhuis gevonden, hallucinerend en al. Net bevallen van een kind, maar het kind heeft ze waarschijnlijk ergens achter gelaten of vergeten. Behandeld voor een mastitis, voor de rest was er niets mis. Maar die avond is ze dood neergevallen, doordat ze dus waarschijnlijk een emmer traditioneel medicijn te veel op had.)
Het verdraait je beeld een beetje van wat de alternatieve geneeskunst eigenlijk is. De alternatieve geneeskunst heeft ook heel veel goeds in zich, en dat herinnerde ik me weer bij het zien van deze medicijnvrouw. Als je het beste neemt van de alternatieve geneeswijze en van de reguliere geneeskunde, krijg je de beste behandeling, in Nederland en in Tanzania.
Ik ging weg met een vreugdesprongetje in mijn hart. Het was ook heel lief toen ze ons wat geld in de hand drukte om een drankje te kopen voor op de weg naar huis, want ze kon ons even niets aanbieden. Zo fijn dat er hier ook gewoon goede mensen zijn die niet perse iets van je moeten. Het was echt leuk en mooi.

Ik heb vorige week vrijdag ook mijn presentatie hier gehouden over Burkitt’s lymfomen. Dit is de meest voorkomende kanker in Afrika bij kinderen. Het kan behandelt worden en de overlevingskansen zijn ook best goed. Alleen herkennen veel ziekenhuismedewerkers het te laat of niet, en volgen ze het behandelingsprotocol vaak op z’n Afrikaans (wat betekent dat ze de behandeling niet af maken of niet op tijd de volgende dosis geven). Ik hoop dat ik ze wat geleerd heb. Het was ook allemaal in het Engels, wat effe wennen was. Maar ze vonden het allemaal erg interessant en ze waren op het einde enthousiast.

Deze week heb ik met name voorbereidingen gedaan voor het verslag (van ongeveer 60 pagina’s wetenschappelijk geblaat... bluh...). Mijn hand en arm lagen nog open van het op m’n bek kletteren tijdens het poging-paragliden, en om nou HIV-besmet vruchtwater daarover heen te krijgen.... Ik heb HIV niet op mijn lijstje souvenirs staan, dus ik vond dat een beetje eng.

Wel nog een ochtend de ballonnen opgedeeld met Marlies op de kinderafdeling. Mijn moeder heeft menig kind een goede dag bezorgd door het postpakketje! Het was heel erg leuk om jezelf een klaplong te blazen op 100 ballonnen en al die lachende verbaasde gezichtjes te zien. Wat je wel niet voor goeds kunt doen met een ballon! Echt om van te genieten!
Maar die ochtend liet wel weer heel typisch zien dat Afrika echt van de extremen is, niets is hier gemiddeld. Het ene moment stonden we ballonnen uit te delen, het andere moment wordt Marlies weggeroepen door een nurse. Ik huppelde een minuutje later pomtiedomtiedom de kinder-IC op om Marlies te halen (les 1 op de kinderafdeling: nooit zomaar naief de IC oplopen), kijk ik recht in een dood kind. Ze was net overleden en Marlies was haar dood aan het verklaren. Ik was net op tijd om moeder te horen jammeren, en dat gaat echt door merg en been... Rillingen op mijn rug en mijn maag draaide om. Die ochtend was echt Afrika: het ene moment sta je ballonnen uit te delen, het andere moment sta je bij een dood kind.

Toen mijn arm en hand goed genoeg dicht waren en bedekt konden worden, wel nog naar de Labour gegaan. Toch wel grappig hoe ze hier met bevallingen om gaan. Onder de 7 cm ontsluiting moet je op de stoep zitten wachten. Waag het is om onder de 7 cm ontsluiting op zo’n bed te gaan liggen! 10 cm is volledige ontsluiting en kun je gaan persen om een kind geboren te laten worden. Je hebt dus een speling van 3 cm om op een bevallingsbed te klimmen. En soms gaat die 3 cm heel erg snel, met name als het al je 10de kind is ofzo... Dus dan komen ze enigzins in paniek binnen met een hoofdje al tussen de benen. Of zoals ik deze week had: de buurvrouw van de vrouw waarbij ik de spullen aan het klaar maken was voor de bevalling, dacht dat ze moest poepen en ging dus even op haar teiltje op de grond gehurkt zitten. Ik was samen met de AMO bezig om die andere vrouw dus te helpen, schreeuwt de buurvrouw in paniek om een nurse! Ik kijk effe om het gordijn: een gehurkte vrouw op een teiltje half onder het bed met een hoofdje wat eruit komt. De AMO helpt de een, ik de ander! Maar tja, die krijg je dus met geen mogelijkheid meer weer terug op het bed. Zij onhandig gehurkt boven het teiltje gaan persen, terwijl ik op de grond half onder het bed probeer het kind op te vangen en ook nog eens probeer te zorgen dat ze niet van voor tot achter uit gaat scheuren... Uiteindelijk is zoonlief gezond geboren en heeft moeder hem er helemaal uit zien komen in haar onhandige positie. Ik vraag me af of je het echt wil zien wat er daaronder gebeurd als er een watermeloen door het gat van een sinaasappel geperst wordt... Maar goed, het kon even niet anders. De moeders zijn hier trouwens echt bikkels, dus ik hoop dat ze er niet veel nachtmerries aan over heeft gehouden.
En daar zit je dan onder het bevallings bed met een baby in je handen en je kunt echt nergens heen, laat staan klemmen halen voor de navelstreng. Een keer of 5 dringend geroepen om een nurse (“nurse!...” “Nurse!...” “NURSE!...” “NUUURSE!!!!!”... “NUUURSE!!! YOU COME IN HERE!!!..... NOW!!!”) en jullie weten allemaal dat ik de stem heb van een nagtegaaltje. En dan nog duurt het en duurt het terwijl ze me aan de andere kant van het ziekenhuis ook hebben horen roepen. Uiteindelijk werden er wat klemmen van achter het gordijntje gegeven. De nurse vond het maar wat grappig om de blanke dokter zo onhandig boven een teiltje op de grond te zien zitten, dus daar wilde ze wel voor opstaan. Fijn, ik heb wel netjes dankjewel gezegd hoor.

Ik begrijp door dit soort momenten steeds meer waarom Dr. Marie Jose zich af en toe als een gillende dictator zich door het ziekenhuis worstelt. Het blijft me verbazen hoeveel decibellen uit een lilliputter kunnen komen. Je draait je om om te kijken waar die gigantische boxen staan die die geluidstrillingen produceren waar je haar van in de war raakt, moet je naar beneden kijken naar een speakerbox van 1m 50 met een wit nonnenkapje op. Ik maak er wel een grapje van, maar niets dan respect voor Marie Jose! Ik kan me al als een Stalin ontpoppen na drie maanden luie nurses en ongeinteresseerd personeel. En ik heb het vooruitzicht dat ik na drie maanden terug ga naar Nederland. Moet je voorstellen dat je hier al 25 jaar werkt en dat de komende jaren blijft doen.... Shoot me now...!
In het begin vond ik dat Zuster Marie Jose alles zo negatief benaderde en als ze wat positiever een aardiger was tegen haar personeel, ze misschien wat meer zou bereiken. Maar ik snap haar nu meer. Als je te aardig bent, doen ze juist helemaal niets, da’s dan weer het nadeel. Angst en autoriteit blijkt hier het beste te werken dat mensen ook werkelijk het werk doen waar ze voor betaald krijgen. Triest, maar helaas waar. Ze hebben hier totaal geen trots op hun werk, ze halen er ook geen voldoening uit; werk is gewoon een plek waar ze een bepaalde tijd moeten zijn zodat er brood op de plank komt. Als zij het werk niet doen, dan doet iemand anders het wel. Maar als ze dat nou allemaal denken, dan moet altijd iemand anders het doen. Je hoeft geen wiskundige te zijn om te snappen dat dat dus niet werkt. Gelukkig zijn er ook mensen hier die echt wel hard werken en passie hebben voor hun beroep, maar die zijn er niet zoveel. En als ze er zijn, dan draait ook meteen een hele afdeling op 1 persoon en zit de rest op hun luie gat. De meerderheid neemt hier zelf totaal geen verantwoordelijkheid voor hun werk. En dat is in een ziekenhuis juist zo belangrijk.
Ze zijn hier gewend om alles te krijgen, maar niet om het zelf te leren. Educatie is in Tanzania echt de oplossing om een zelfstandig en welvarend land te worden. Maar ik vraag me vaak af of ze dat zelf wel willen. Verandering moet je zelf willen, en met name zelf doen. Ze accepteren het allemaal maar. Maar sommige krijgen hier echt wel kansen, maar gaan daar zo laks me om, doen hun best niet! Ik merk hier dat er zo weinig mensen zijn met echte motivatie om zelf dromen waar te maken. Het is altijd het korte termijn denken dat de westerse wereld het wel oplost, in plaats van zelf te investeren en te werken voor een betere toekomst. Ik ben echt van mening dat de westerse wereld de derde wereld landen zouden moeten helpen. Maar ik geloof niet in dat de europeanen hier jarenlang zouden moeten werken. Ik ga dus ook niet voor jaren aan een stuk in Afrika werken. Maar een project van een maand om de plaatselijke bevolking iets te leren zodat ze het zelf kunnen, dat zou ik dan weer wel doen.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb echt een fantastisch leerzame tijd gehad hier. Maar het was met name leerzaam voor mezelf, de wereldverbeteraar in mij heeft haar oordeel bijgesteld.
Het is hier meer een soort medisch toerisme. Je ziet zoveel extreme dingen, omdat ze hier veel te laat naar het ziekenhuis komen. Ik heb medisch veel gezien en veel geleerd. Ook heel veel geopereerd met Dr. Carl, wat heel erg vet was! Het was fijn om echt iets te doen tijdens die operaties. Je zorgt ervoor dat er kinderen weer kunnen lopen en niet als bedelaar op straat eindigen.
Verder heb ik denk ik het meeste bereikt op de kinderafdeling. Daar was zo vaak geen arts te bekennen, terwijl die kinderen daar echt doodziek worden binnen gebracht. Voelt goed dat ik daar echt levens heb gered. Een goed voorbeeld is Shija, mijn wonderkindje. Het eerste ondervoedde kind was net overleden, Thomas. Shija was er erg slecht aan toe en ik dacht dat zij ook zou overlijden. Uit wanhoop een antibioticakuur gestart en een bloedtransfusie gegeven. Tja, je moet iets, maar ik had haar eigenlijk een beetje opgegeven. Maar ze bleef maar in leven, ik snapte er niets van. Steeds met een knoop in je maag naar haar bed lopen en vol verbazing zien dat het bed niet leeg is. Uiteindelijk heeft die antibiotica en die bloedtransfusie haar zo geholpen dat ze de rest van de TBC-behandeling aan kon en dat ze weer voedsel binnen hield. Toen ik een paar dagen geleden ging kijken, zat ze te spelen op bed en had ze een vollere toet. Echt zo mooi om te zien! En daar zijn weer die rillingen over mijn rug! Moest moeite doen om niet te gaan huilen. Helaas bleek deze week dat ze ook HIV besmet is. Maar goed, het is een wonderkindje, dus misschien heeft ze nog wel veel gezonde jaren voor zich als ze is ontslagen uit het ziekenhuis.
Voor de patienten heeft het hier echt wel uitgemaakt dat ik er was, al voelde het af en toe dat ik het allemaal voor niets deed. Maar het zijn weer die druppels op die gloeiende plaat. Helpen die druppels? Individueel voor mensen dus wel, maar voor het grote plaatje duurt het nog wel even.
Ik vraag me af of er iemand anders was geweest die nog iets voor een baby als Shija had gedaan om haar een zetje de goede kant op te geven zodat ze het zou kunnen gaan redden. Als het personeel nou eens zelf verantwoordelijkheid neemt voor een patient. Of uberhaupt op komt dagen? Of heel simpel, dat het personeel gewoon doet waar die voor betaalt wordt in plaats van op je luie gat te gaan zitten. En als je het niet snapt, pak je een boek of vraag je het een collega.

Ik merk inderdaad dat ik het een beetje gehad heb hier. Het geven is een beetje op. Het is echt tijd voor wat anders.
Ik ben het gestaar van iedereen zat, dat je mazzel hebt dat je 20 meter kunt lopen zonder dat er “mzungu” naar je geroepen wordt. Ik loop hier nu al drie maanden rond; hoezo is mijn blanke huid nog steeds een bezienswaardigheid? En nee, je krijgt geen geld van me! En nee, ik heb ook geen ballonnen meer. Dat wildvreemden de hele tijd wat van je moeten is vermoeiend. Of dat je zit te relaxen op een tuinstoel en ze bij het hek gewoon naar je komen kijken. Gewoon lekker naar jou staren, niet omdat je gulp open staat, nee omdat je een blanke huid hebt. Je hoort er nooit echt bij, je blijft een buitenstaander. Nog een reden om niet in Afrika te gaan werken.
En nogmaals, het was echt een goede tijd hier! Het is ook heel vaak heel vriendelijk bedoeld dat je steeds in de belangstelling staat, maar anoniem normaal behandeld worden is echt iets waar ik weer naar uit kijk. Het is gewoon genoeg geweest en dat schrijf ik even van me af. Ik heb nog maar weinig meer te geven hier, het is een beetje op.

Met name zal ik dadelijk thuis de mooie herinneringen herinneren. Globaal gezien zie ik Afrika als een positieve ervaring. Ik heb veel geleerd, met name over mezelf. Er waren mensen die toen ik weg ging me toewenste dat ik zou vinden wat ik zocht. Maar ik had niet echt het idee dat ik hier zoveel te zoeken had, Tanzania was gewoon iets wat ik moest doen, meer een gevoel dan een zoektocht. Maar uiteindelijk heb ik hier wel veel gevonden. En ik denk dat ik eenmaal thuis er nog meer bewust van zal zijn en positief kan gebruiken. Maar de kern blijft altijd hetzelfde hoor, so no worries! Dezelfde Maartje komt gewoon terug, alleen met wat meer verhalen. En in de eerste maand wat knorriger dan voorheen omdat alles weer wennen zal zijn. Maar tja, dat knorrige had ik voorheen ook wel een handje van, haha!

De patienten hier waren meer de levenslessen waar je van leert. Hoe ga ik hier mee om, met deze ziekte en persoon, wat ga ik doen, vaak ook verbazing en shock over het ziektebeeld, waar ligt mijn grens, haal ik hulp of niet, waarom raakt dit me, etc.
Ik heb ook mooie personen ontmoet die je een spiegel voor houden hoe je het zelf allemaal doet. Er zijn ook enkele nurses die echt wel hard werken en hart hebben voor hun werk, alleen ze zijn zo schaars. Maar ik heb heel erg veel bewondering voor hen, omdat ze in hun eentje een hele afdeling draaiende proberen te houden. Een van mijn helden hier is de mannelijke oude nurse Bonaventura op de kinderafdeling. Zo’n mooie vent en zo kundig in wat hij doet! Respect! Of Manjid de Sultan en Lucas, echt geweldige mensen! zonder iets terug te verwachten goede dingen dien. Of mensen die je maar even tegen komt, bijvoorbeeld: van Michiel op Zanzibar heb ik ook veel geleerd. En natuurlijk Elizabeth en Matha. Zulke mooie mensen met een groot hart. Altijd vrolijk en altijd lief. Ze leven met elke scheet met je mee en hebben heel erg goed voor ons gezorgd. Ik ga ze echt missen! Het afscheid zal morgen wel niet leuk zijn...
En alle M-en. Ik heb zo’n leuke dingen gedaan met Mirte, Marijn, Martijn en Merel. Reizen, drinken, praten, delen, lachen... En last but not least, Marlies natuurlijk. We hebben toch wel bewezen dat je met een wildvreemde een hele leuke tijd kunt hebben! We hebben echt een soort huwelijk gehad hier, erg grappig af en toe hoe je op elkaar ingespeeld bent en dat je rekening houdt met elkaars patronen. Ik vond het echt heel erg leuk met Marlies! En de grootste spiegel hier voor mij kwam van Marlies en daar ben ik haar erg dankbaar voor. Thanks mops! Ook voor het delen in de leuke en minder leuke dingen hier! Echt onvergetelijk! Ik heb ook veel van haar geleerd over mezelf. En ze was een hele grote steun in de levenslessen die patienten met zich mee brachten. Ook als het thuis niet goed ging, heb ik veel met haar kunnen praten wat me erg goed deed!
En dat is ook weer zoiets wat je leert van reizen. Op reis kom je je levenslessen tegen, op wat voor manier dan ook. En daar kun je dan ook mee omgaan, want dit wist je vantevoren. Je leert ervan en leert je Nederlandse basis meer te waarderen en krijgt daarom ook steeds meer zin om naar huis te gaan.
Maar als er thuis iets gebeurd waardoor er een stukje van je basis weg valt of niet goed gaat... Tja, dan krijg je het hier pas echt moeilijk. Die levenslessen, okee, maar alsjeblieft blijf van die Nederlandse basis af! Maar goed, stukjes van die Nederlandse basis zijn helaas wel veranderd als ik weer terug kom. En dat heeft veel pijn gedaan. Veel meer pijn dan de Afrikaanse levenslessen. Dit is een reden dat ik ook weer geen reet zin heb om naar huis te komen. Ik weet niet wat ik er aan tref. Iedereen moet verdomme gezond en gelukkig zijn als ik weer thuis ben, want zo hoort het! Maar helaas werkt het leven zo niet. Life goes on, ook als je in Afrika zit, hoe moeilijk het ook is. Ik heb veel zin om naar huis te komen, maar om met name me op te sluiten thuis en alleen eruit te komen voor boodschappen en de kroeg. Maar gelukkig; daar is weer Marlies die me weer het spiegeltje voor houdt en me daarna een dikke knuffel geeft! De tegeltjeswijsheid klopt altijd: alles komt altijd goed, op wat voor manier dan ook.
Vreemd genoeg heb ik van Sjoerd ook veel geleerd. Met name dat ik niet zo moet twijfelen aan mezelf als anderen iets negatiefs over me zeggen. Ik doe mijn best en dat is goed genoeg. En nee, ik ben niet perfect, gelukkig maar! Maar met opbouwende kritoek kan ik me best aanpassen. Deze week heb ik ook van hem geleerd dat je zult oogsten wat je zaait. En Sjoerd zaait alleen maar levensdomheid, dus dat krijgt hij vanzelf een keertje terug. Ik hoef daar niets voor te doen, dat gebeurt vanzelf. Dus ik ga mijn handen niet aan hem vuil maken om Marie Jose te vertellen wat voor een ‘arts’ hij eigenlijk hier is. Die twee gezichten die hij heeft, nekken hem vanzelf. Aan de ene kant de gezellige jongen in de slachtofferrol, aan de andere kant de zeer verwende manipulerende zatlap/slet. Het is echt een verwend klein kind, hoezo volwassen man?! Dus nee, ik hoef hem als afscheidskado ook geen peer voor zijn bek te geven, daar sta ik nu gelukkig weer boven.
Ik ben hem sinds deze week echt weer zo zat. Het was even best gezellig met hem, maar de laatste tijd.... Ik word moe van zijn energiezuigerij. Marlies en ik zijn er nog steeds de dupe van dat hij zich niet heeft voorbereidt op dit coschap. Al die medische vragen tijdens de lunch: had gewoon die zakboekjes gekocht, stom blatend schaap! Het verbaast me dat hij zelf niet vindt dat hij een bom onverantwoordelijkheid is wat in het ziekenhuis rondbanjerd. Maar goed zelfkennis is niet echt een gave wat hij heeft late zien aan ons. Hij projecteerde zijn tekortkomingen juist op ons tijdens die ruzies. Hoe wil je mensen behandelen als je de medicatieprotocollen niet weet? Eigenlijk te belachelijk om over na te denken. Ik weet zeker niet alles, ik weet niet alle doseringen uit mijn hoofd, maar vandaar dat zakboekje waar het in staat. Is dit zelfkennis dat je weet dat je niet alles weet, of verantwoordelijkheidsgevoel dat je de goede behandeling wilt starten?
Vandaag dacht ik dat hij misschien toch niet zo’n ontzettende zak was toen hij vertelde dat zijn vriendinnetje (waar hij dus vreemd op gaat) in het ziekenhuis is opgenomen met malaria. Ze is blijkbaar doodziek en kotst de longen uit het lijf en moest aan medicatie via het infuus. Best ernstig dus. Ik dacht dat hij bezorgd was om haar, maar hij baalde voornamelijk ervan dat ze dus nu niet met z’n tweeen het weekend naar Mwanza konden. Hallo?! Je vriendin ligt in het ziekenhuis, hoezo loop je alleen maar te klagen dat je dus niet kunt gaan zuipen in Mwanza?! En hoezo ga je naar Mwanza? Je hoort aan haar bed te zitten!
Echt al die dingen die hij naar mijn hoofd heeft gegooid, dat ik egoistisch was, hier alleen maar was om mezelf te vermaken en er niet was voor de patienten, dat ik een slechte arts was, etc etc etc. Die dingen waardoor ik met mijn stomme hoofd ging twijfelen aan mezelf, al die dingen zijn bij hem zelf van toepassing! Hij walgt van de persoon die hij zelf is. En tja, volgens mij is het dan ook logisch dat je het in de drank en sex gaat zoeken zodat je niet aan jezelf hoeft te denken. Al die verhalen die we hier en daar over hem oppikken... En niet dat hij daar zelf eerlijk over is. Nee joh, lekker schijnheilig ruzie zoeken, zodat je ons huis wel uit moet gaan. Tuurlijk jongen! Ik denk echt dat die jongen doodongelukkig is met zichzelf, maar de lef niet heeft om er iets aan te veranderen en echt naar zichzelf te kijken, te vergeven en te verbeteren. Maar goed, wat je zaait zul je oogsten, dus hij gaat vanzelf op z’n bek. En om eerlijk te zijn hoop ik dat dat hard op z’n bek gaat zijn, anders leert hij nooit hoe je met respect voor je zelf met respect voor anderen om moet gaan.

Morgen komt dus de nieuwe lichting student doctors, komen Marlies en Daan, eten we voor de laatste keer de heerlijke lunch met Elizabeth en Matha (hopelijk laat Sjoerd het afweten zoals bij de helft van de ochtendoverdrachten) en dan nog wat aanrommelen. Een rondleiding voor de gasten in het hospital en Sengerema, van wat mensen afscheid nemen en dan VAKANTIE!!! Woehoe! Heb zoveel zin om te lamballen! Heerlijk!
Poeh, het is weer een lang verhaal geworden... Sorry he! Daaaaaaaaaaaaag mupskes!!!

Houdoe war!

Dikke kus
Maartje


And the story contineus....
Effe voor het hele plaatje voor mezelf, want de komende tijd zal internet wederom weer erg schaars zijn.
Vrijdag voor de laatste keer naar de overdracht geweest en iedereen bedankt. Ik kreeg ook een echt gemeend dankjewel terug, heel erg fijn!
Tegen de middag kwamen Marlies, Daan, Inge, Lidewij en Marieke aan. Echt kei leuk! Welkom in Tanzania! Matha en Elizabeth waren ook helemaal zenuwachtig, heel schattig om te zien. Heerlijk voor de laatste keer gegeten. Toen wel effe een traantje weggepinkt toen we afscheid namen van Matha en Elizabeth. Zij waren ook erg aan het huilen, maar zij nemen ook elke 3 maanden afscheid van de co’s. Vond het echt niet leuk... Je bouwt toch best wel wat op in 3 maanden.
Daarna het ziekenhuis laten zien aan de nieuwe co’s en alles geprobeerd zo goed mogelijk uit te leggen. En ook afscheid genoemen van het ziekenhuis. Met name een paar kindjes viele me zwaar. Shija, m’n wonderkindje, Chausiku, een malnutrition kind die spatisch is en een geweldige moeder heeft, Rose, met jeugdreuma die er al sinds Dr. Carl ligt... Maar het was goed zo. Alhoewel ik had verwacht dat het makkelijker zou zijn omdat ik er een beetje klaar mee was. Niet dus... Het is toch wel een beetje je ziekenhuisje geworden en je thuis.
’s Avonds op de veranda met de hele bubs een biertje gedronken en de zonsondergang zitten bekijken. Marie Jose kwam ook nog langs, maar die eiste zoals altijd de hele aandacht op met eindeloze monologen over patienten in het ziekenhuis. Ze moet altijd een beetje haar ei kwijt. Maar wel jammer als je de laatste avond het gewoon even wil vieren in de kroeg. Nog effe wat spullen geordend voor het inpakken morgen en gaan SLAPEN, want ik was bekaf.
Vandaag nog naar Sengerema city geweest, nog effe alles bekeken en samen met Lidewij terug gelopen. Tas ingepakt... waar ik uiteindelijk maar anderhalf uur over heb gedaan! Jaja, wonderen bestaan! Alhoewel ik even aan het wonder begon te twijfelen toen de tas weer open moest om nog meer zooi erin te doen, haha!
En toen was het klaar. Af. Goed zo. Taxi Rachidi heeft ons naar de ferry geraced en nu ben ik nog een avondje in Lake Hotel en ga ik nog effe zwemmen en eten bij Tilapia. Daan en Marlies zijn effe uit eten, maar vanavond meeten we hier.
Dus HEERLIJK!!! REIZEN!!!

Houdoe war!

Nog een dikke kus