Kilimanjaro

Hallo iedereen!

En daar ben ik weer! Terug op normale hoogte!
Vrijdag zijn we terug gekomen van het beklimmen van de Kilimanjaro en ik heb effe moeten bijkomen, hahaha!

De Kilimanjaro is de hoogste berg in Afrika (5895 meter) en de hoogste 'non-technical climb' ter wereld. Ik had in Nederland al besloten dat ik deze berg ging beklimmen, alhoewel ik niet zo goed wist waarom. Het was gewoon iets wat ik moest doen, net zoals ik niet heel precies wist waarom ik nou eigenlijk naar Tanzania wilde. Volg je gevoel, zullen we maar zeggen. Maar dat deze berg dus echt zo hoog was... tja, dat wist ik dus niet... Dat deze berg beschreven werd als 'one of the hardest things you will do in your life'... tja, dat wist ik ook niet... En de helft die de top maar haalt, elk jaar mensen die sterven door het beklimmen van de berg aan hoogteziekte, lawines of vallende rotsblokken en nog meer fijne bemoedigende roddels... Waarom ga ik dit in godsnaam doen?! Om een paar redenen: ik krijg spijt als ik het niet doe, ik heb niet voor niets mijn bergschoenen meegesjouwt naar Afrika, en wat kan een beetje wandelen nou kwaad?
Ik heb niet zo heel veel bergbeklimervaring, behalve de hikes in Australie en Nieuw-Zeeland 2 jaar terug. Maar men zei dat elk persoon met een gezond lichaam en een gezonde instelling die berg makkelijk kan beklimmen. Dus; bring it on!
Marlies en Daan daarintegen hebben veel meer bergervaring dan ik, dus voor hen zou het makkelijker afgaan, wat dus ook duidelijk te merken was...

Dus afgelopen zaterdag gingen Marlies, Daan en ik op weg naar de Kilimanjaro. We werden in een busje geduwt met al onze spullen en alle zooi die ook mee de berg op moest om te overleven. Eenmaal bij de gate van onze route werden alle dragers bijelkaar geroepen, die onze grote backpacks, tenten, kookgerei, etc de berg op sjouwden.

Wij gingen de Machame-route doen, ook wel de Whiskey-route genaamd. De meeste mensen doen de Marangu-route, ook wel de coca cola-route genaamd. De coca cola-route is minder moeilijk in klimmen en lopen, je doet er 5 of 6 dagen over en je slaapt in hutten van 4 tot 20 personen.
De whiskey-route is moeilijker te lopen/klimmen dan de coca cola-route, maar dat wordt beloond met mooiere uitzichten en natuur. Verder slaap je in tenten en doe je er 6 (en in ons geval) of 7 dagen over. Geen douche, alleen vieze poephutjes als wc, en verfrissingsdoekjes als je beste vriend. Fijnfijnfijn!

Dus daar gingen we! Dag 1, de rit van de Machame gate naar het Machame kamp! Ik vond het toen al erg steil omhoog gaan, (naief als ik was dat ik dacht dat dit steil was, maar dat zou ik later pas merken). In het begin was het prachtig door het regenwoud; alle geuren, kleuren, geluiden. Heerlijk! Bomen sprookjesachtig bedekt met mos, vogeltjes die fluiten, bosdampen in je neus. Marlies en Daan gingen op een behoorlijk tempo en ik on het best goed bijhouden. Het is toch leuker om in een groep te blijven. Maar na 4 uur lopen bij de lunch was ik al best moe... En toen moesten we nog 4 uur... 4 uur omhoog... Ik kreeg het echt niet meer bijgehouden en verloor ze al snel uit het oog. We hadden twee gidsen, Edward en Pauli. Edward bleef bij mij en Pauli werd omhoog gestuurd naar Daan en Marlies.
Die laatste 4 uur werden dus steeds minder leuk en minder leuk... Op een gegeven moment zie je niet eens meer dat je in een prachtig bos loopt, maar wil je gewoon alleen maar in het kamp zijn. En EINDELIJK ben je er dan, helemaal bekaf.
Gelukkig hebben de dragers dan je tent al opgezet (wat een service he?!) en staat er een kopje thee voor je klaar.
Daan was te snel naar boven gegaan en had dus last van hoogteziekte. Hoogteziekte betekent dat je lichaam moeite heeft met het aanpassen van de situatie op hoge hoogten, met name dat er minder zuurstof in de lucht zit. In Daan z'n geval was dat diarree, geen eetlust, hoofdpijn, moe en hij heeft ook effe de longen uit z'n lijf gekotst. Gelukkig heeft hij de dagen daarna geen last hier meer van gehad, maar het is toch een minder leuke versie van het beginnnen van de klim op dag 1.
Ik had alleen geen eetlust en ik was gewoon moe. Vroeg slapen in mijn tentje!

Dag 2 gingen we naar het Shira Camp. En in het boekje stond al dat dit steil steil steil omhoog zou zijn. En ik maar denken dat dag 1 steil was... Marlies en Daan gingen uiteindelijk met z'n tweeen verder en ik liep weer met Edward. Edward die al 400 keer die berg beklommen had, had er niet zoveel moeite mee dat het steil was. Ik wel... Al die oneven hoge rotsblokken waar je op moet klimmen, mistig en nat doordat je in de koude wolken bent, stap voor stap, was ik 6 uur later in het volgende kamp. En ik zat er halverwege al helemaal doorheen. Wat is dit zwaar! Op hoogte lopen en klimmen; ik wist niet dat dat zoveel impact had op je lichaam. En niet te vergeten op je geest. Je gedachten ratelen maar door. En uiteindelijk trek je het laatste stuk, als je er doorheen zit, op je mentale instelling. Hoe positief te blijven terwijl je niet in jezelf gelooft dat je echt het volgende kamp gaat halen, dat je het echt wel kunt?
Halverwege was ik huilend over de emmer en besloot ik om gewoon hier op de berg te bijven zitten. Punt. Ook niet erg handig bedacht ik me na een half uur rust later, dus toch maar weer door gegaan. Opgeven is niet echt een optie nu.
Eenmaal aangekomen bij de tent geprobeerd te eten en de slaap niet kunnen pakken door de kou.

Dag 3, op naar het Barranco tentenkamp. Dag 2 stond beschreven als de zwaarste dag, dus ik dacht: erger kan dus niet. Wat zat ik verkeerd... Avontuur op de Kilimanjaro? Avontuur from hell ja!
De natuur was al subtiel overgegaan van het tropische regenwoud naar een rotsig gebied met gekke cactusbomen. Vooral grote zwarte grote vogels in dit gebied met af en toe een klein vogeltje of muisje. Tja, ik zou hier ook niet als dier gaan wonen. In het begin van de dag geniet je nog van het landschap, aan het einde van de dag kun je je alleen nog maar concentreren op de volgende stap en that's it.
Deze dag ging eerst een heel stuk omhoog en daarna een stukje weer omlaag naar het kamp. Marlies en Daan waren al snel weg, dus ik liep alleen met Edward en al de spoken in mijn hoofd. "Dit kun je toch niet, je haalt het volgende kamp niet eens, je doet het toch niet goed genoeg" met een Edward die te snel voor je uit loopt terwijl jij het benauwd hebt door de ijle lucht. En ook zoiets waartegen ik aan het knokken was; ”je zus heeft ook de top gehaald van de Kili, dus jij moet dat ook kunnen.” De zussen en broers van de familie Becks worden in en buiten gezin veel met elkaar vergeleken. Iets waar ik echt een hekel aan heb en veel tegen vecht. Ik vond het dus ook moeilijk om te zien dat ik het ben gaan geloven dat ik hetzelfde moet zijn als mijn zus en dat ik daarom de top wilde halen. Om te bewijzen dat ik het ook kan. Slaat echt helemaal nergens op. Terwijl alle Becksen individuen zijn en de ene prestatie niets zegt over de ander. Misschien ook wel een beetje typisch voor de jongste in het gezin, het steeds moeten opleven tegen de verwachtingen van de rest. Verwachtingen die je zelf in je hoofd hebt gemaakt, want met of zonder top van de Kili houden ze nog steeds van me. Maar goed, wat voor een inzichten je wel niet krijgt op een berg, haha!
Ik was echt kapot halverwege, lichamelijk en geestelijk. En natuurlijk ging het op dat moment ook nog eens hagelen. Typisch, ik ben in Afrika en het hagelt nu... Een uur verder was deze hagel omgezet in een combinatie van hagel en sneeuw en was het zicht niet meer dat 5 meter. En net op dat moment waren we op het hoogste punt belandt bij de Lava Towers (waar je dus geen reet zag van het ’prachtige’ uitzicht) en moesten we steil naar beneden het vallei in naar het kamp over de gladde rotsblokken. Uitglijden betekende een pijnlijke val een x aantal meters naar beneden.
Ik bleef maar tegen Edward zeggen dat hij pole pole (=langzaam langzaam) moest gaan, maar die eikel ging zo snel. En ik maar erachter aan proberen te haasten met mijn twee wandelstokken om nog een beetje balans te houden op het gladde ijspad (wat niet meer te zien was door de hagel). De gids was zo vaak uit het zicht dat ik af en toe echt doodsbenauwd was. En steeds maar zeggen: "pole pole Edward..." Ik ben gewoon niet zo snel op een berg! En dan die demonen in je hoofd: "zie je nou wel dat je het niet kan, je gaat het kamp niet halen zo, je doet het niet goed..."
Uiteindelijk werd ik heel boos, "flikker maar op, dan doe ik het wel alleen, eikel!" Ik op mijn eigen tempo verder in de storm, Edward helemaal uit zicht, ik voelde me zo alleen maar wel sterk. De wanhoop was in ieder geval weg nu ik het op mijn eigen tempo deed in plaats van me aan te passen aan het tempo van Edward. Elke pas oppassen dat je niet valt en steeds kijken waar je heen moet. Uiteindelijk had onze Ed door dat hij wat langzamer moest, maar toen had ik net de behoefte om mijn wandelstokken door zijn strot naar binnen te rammen. Of aangezien hij toch voor me liep, effe rectaal naar binnen. Nu hoef je me dan ook niet meer te helpen! Ik was echt zo boos op hem! Hoezo laat je me stikken en ga je uit het zicht lopen in de storm?!
Uiteindelijk ging de storm liggen en kwam ik na 8 uur aan in het kamp, helemaal over de zeik, huilend, koud en nat. Marlies en Daan lagen al in de tent op te warmen en die hebben me later effe opgevrolijkt. Maar toen ik in de tent ging opwarmen in de slaapzak, vroeg ik me echt af waarom ik dit in godsnaam deed en waarom ik mezelf zo kapot aan het maken was. Ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk van die berg af. Dit is helemaal niet leuk, ik voel me alleen, ik voel me kut en waardeloos. Dit is toch verdomme een vakantiewandeltocht?
Volgens mij krijg ik als hoogteziekteverschijnselen geen misselijkheid, braken en hoofdpijn, ik wordt gewoon een beetje hoogtedepressief. En eten lukte ook al voor geen meter.

Gelukkig goed geslapen in mijn tentje, dus dag 4 naar Karanga Camp kon beginnen. Het zou een korte dag worden van een uur of 4. Maar omdat de gidsen steeds een waardeloze inschatting maakte van de tijd naar het volgende kamp (eerst is het nog 2 uur naar het kamp, een half uur later is het nog 2 uur en een kwartier, hmmm…), was ik alle hoop al kwijt. Maar we hebben er 4 uur over gedaan en we hebben met z’n drieen deze dag gelopen. Nou gelopen, meer geklommen, het was een verticaal pad. We moesten langs een stijle wand als een soort cliffhanger omhoog van rots naar rots. Ik had het niet verwacht, maar het was echt een leuke dag en ik he book genoten van de uitzichten. Er waren zelf watervallen in het dal, vandaar dat we over die kabbelende beekjes moesten springen. Ik had het de vorige dag echt helemaal opgegeven, maar deze dag was leuk en mooi. En het is gewoon gezelliger om met je groepje te lopen.
In het kamp nog wat kaartspelletjes gedaan en na het eten weer vroeg naar bed gegaan. Nog even mijn tent uit geweest om te genieten van de sterrenhemel. Fijn dat ik weer kon genieten en dat al die demonen uit mijn hoofd aan het verdwijnen waren. Er kwamen steeds meer positievere gedachten voor in de plaats: ”Ik ben al zo ver gekomen, en dat is al erg goed. Ik hoef niet perse naar de top, als ik alle kampen haal is dat al heel erg goed van mezelf. Mijn eigen tempo is prima, ik hoef niet in iemands anders zijn pas te gaan lopen of daaraan te voldoen.”

Dag 5 naar Barafu Camp, het laatste kamp voor de top, viel ook erg mee. Maar 3 uur gelopen! Het was een pad in een rotsig terrein terwijl je op stenen liep die klonken alsof het porseleinen scherven waren. Scherven brengen geluk, zullen we maar zeggen. Overal de geluiden van de wind die je hoort gieren en fluiten over de vlakte, terwijl je je af en toe in een koude mistige wolk bevindt. Wederom een goede dag en we liepen weer met de hele groep, wat veel leuker was. Ik had niet meer het doel om naar de top te gaan, als de top zou lukken, was dat mooi meegenomen, maar mijn doel was om alle kampen te bereiken.
En het bereiken van het Barafu Camp was dus heerlijk! Hier was mijn doel! Woehoe!!!

Ik wilde het wel proberen naar de top, dus de rest van de dag heb ik liggen chillen in mijn tent, effe wat proberen te eten, en weer proberen te slapen. Om 11 uur ’s avonds ging ik op pad naar de top. Marlies en Daan vertrokken later, omdat zij sneller liepen, dus ik ging alleen met de gids Pauli de top proberen te halen. Je klimt ’s nachts, omdat het overdag met de gladde gesmolten sneeu te gevaarlijk is om te klimmen.
In het begin ging het prima. In het donker over de rotsen met je zaklampje de weg naar boven klimmen. Boven je de sterrenhemel met Orion links en de Grote beer rechts, de stad Moshi in de verte die oplicht, over glinsterende sneeuw. Het ging eigenlijk wel goed en ik ging het ook echt proberen naar de top. Je concentreet je op elke stap omhoog en het is een soort meditatief bewustzijn waarin je loopt. Je bent helemaal in het hier en nu. Het zou 6 uur zijn steil omhoog en daarna naar beneden in 2 uur.
Maar na 5 uur klimmen was het op... Zeker met de mededeling van Pauli dat het nog 3 uur was tot de top in dit tempo.... Het was erg steil, erg koud (ondanks de lagen thermokleding, skibroek en dikke winterjas met wanten en muts), erg moeilijk en ook erg ver. In het begin was Pauli positief en pepte hij me op. Maar ik ging steeds meer pole pole, en hij bleef snel snel gaan. Ik probeerde in de ijle lucht hem bij te houden, raakte buiten adem, raakte gefrustreerd, werd steeds sneller moe, moest steeds sneller stoppen. Steeds meer mensen haalden me in, ook Daan en Marlies, en ik trok het gewoon niet meer. Elke 10 stappen moest ik rusten, ik zat niet in een goed loopritme en Pauli bleef me opfokken door te snel te gaan. Ik was alleen, kreeg geen positiviteit meer uit mezelf en ook niet uit de gids die steeds afkeurend stond te zuchten. Het was gewoon op. Ik voelde mijn tenen niet meer en ze begonnen veel pijn te doen door de kou. Heel die top interesseerde me niet meer. Waarom zou ik mezelf nog verder kapot maken om te bewijzen dat ik de top kan halen? Moet ik nu niet gewoon goed voor mezelf zorgen? Is dit niet gewoon goed genoeg? Het is helemaal niet verkeerd dat mijn top hier en nu, niet dezelfde top is als die van een ander. Dit is prima zo. Ik ga terug. En het voelde goed. Met name ook de gedachte dat ik dan mijn tenen zou behouden.
Maar ik was dus 5600 meter omhoog geklommen (Stella point (de eerste top) is 5752 meter, Uhuru Peak (de echte tweede top) is 5895 meter). Een hele prestatie voor iemand met zo ongeveer geen klimervaring op een moeilijke route!
En nu dus naar beneden. Pauli had op de terugweg ook haast. Ik heb echt zo vaak tegen hem gezegd: pole pole, maar dat hielp voor geen meter! Hij volgde steeds het pad niet, waardoor ik boos werd. Hij rolde een keer tien meter naar beneden omdat hij viel, maar wel verwachtte dat ik achter hem aan kwam. En toen werd ik boos. En gelukkig maakte dat indruk, want daarna hebben we het pad gewoon gevolgd. Ik ben op mijn tempo gaan lopen en jij volgt mijn tempo maar. Prima als je zelf al 100 keer die berg op bent geweest, maar ik wil er graag veilig weer vanaf. De weg terug was erger dan de weg naar boven en ik was blij dat ik niet verder omhoog was gegaan. What goes up, must come down...
Precies met zonsopgang terug gekomen in het kamp. Pauli weg gestuurd en ik heb zitten genieten van de zon. Het voelde echt prima! Lekker mijn tent in, mijn paarse tenen weer opgewarmd en een muziekje liggen luisteren. Dutje gedaan en rond 9 uur kwamen Marlies en Daan terug die de top wel hebben gehaald. Erg goed van ze!

Na een paar uur rust begon de tocht naar beneden via de Mweka Route. Steil en glad naar benden waardoor je wel snel moet lopen. Het begint van een stoffig pad tussen de rotsen wat eindigt in een pad van gladde stenen in het tropische regenwud. Jammergenoeg regende die dag, maar het feit dat ik naar beneden ging was heerlijk! Dan maar nat en doorweekt! En op de lagere hoogte voel je je zoveel beter! Je krijgt gewoon normaal adem, geweldig! Ook weer eetlust, ook erg fijn, en meer energie voor een kaartspelletje.

Dag 7; de laatste dag! En maar 4 uur naar beneden. Mijn benen en knieen deden pijn van de vorige dag afdalen, waar je al de klappen op de knieen op vangt. Maar goed, bijna van die berg af! Marlies en Daan gingen in een sprint weg naar beneden en ik besloot al snel dat ik mijn eigen tempo wilde lopen en wilde genieten van het tropisch regenwoud om me heen. Verder heb ik edward achter me aan laten lopen, zodat ik niet in zijn tempo achter hem aan hoefde te kachelen, ook erg fijn. Maar dit was een prachtige dag naar beneden. Zeker het zien van de gate was een erg goed moment. Gewoon heelhuids van de Kilimanjaro af, alle hutten gehaald en tot 5600 meter geweest. Een heel gelukkig moment!

Terug naar Moshi gereden en in het hotel wat uitgerust en GEDOUCHT!!!! Zo fijn om te merken dat je niet een grote haar hebt, maar haren op je hoofd. En ik ben toch niet zo bruin van mezelf. Frisse lucht om je heen in plaats van zweetlucht. Heerlijk!
Eenmaal uitgerust en fris komt toch het baalgevoel op dat ik de echte top van de Kilimanjaro niet heb gehaald... Heel frustrerend, zeker als mensen er naar vragen of je het hebt gehaald, want dat is hetgene wat telt... Maar goed, het voelde goed toen ik terug ging en daar moet ik maar aan vast houden.
En aan de andere kant heb ik wel heel wat demonen uit mijn hoofd gebannen tijdens deze tocht. Ik denk dat ik daarom het gevoel had dat ik die berg op wilde. Op je grenzen staan meestal je demonen te wachten. En die kun je uitbannen als je ze ontmoet om je grenzen uit te breidden. Ik denk dat ik op zoek was naar die grenzen om te kijken hoe ik ze uit kon breidden. Vandaar dat ik mezelf zo heb afgepeigerd op die berg.
Daarna Moshi in geweest, lekker geluncht in m’n uppie en mijn vlucht naar Zanzibar gereld. Morgen vlieg ik naar Zanzibar om wel verdiend een week op mijn luie gat te liggen in een wat toeristischer tropisch eiland. Ik heb er zoveel zin in!

Vanochtend zijn Marlies en Daan naar Dar es Salaam gegaan, om daar hun laatste dagen door te brengen. Wel gek om afscheid te nemen van Marlies, terwijl je elkaar 4 maanden elke dag hebt gezien. Soort einde van het huwelijk, snik snik... Maar goed, we zien alkaar over een week of twee weer, dus we hebben het drama kort gehouden, hahaha!

Ik heb zoveel zin in Zanzibar!!! Woehoe!!!
En nog een weekje en dan ben ik weer lekker thuis, ook heel erg fijn!
Houdoe war! Tot snel!

Dikke kus
Maartje