Baby's vangen, op safari en weer malaria...

Hallo schatjes!

Alles goed daar? Iedereen zin in Carnaval? Oufit al helemaal klaar? Stelletje mazzelaars! Ga het wel missen hoor... maar ik vier het hier elke dag een beetje mee! Ik heb een carnavalsmuziekje bij en ook nog eens halve liters bier, dus komt goed. Heel veel plezier!

Hier loopt het co-schappen lopen een beetje op z’n einde. En om eerlijk te zijn, vind ik het ook wel best zo. Tijd om door te gaan en het over te dragen aan de volgende groep. Je loopt steeds tegen dezelfde Afrika-problemen aan, wat frustrerend is. Marlies heeft een beetje hetzelfde. Tijd voor wat anders (REIZEN!!!) en om alles hier af te sluiten.

Waar zal ik beginnen met de verhalen... Ten eerste heeft Marlies voor de tweede keer malaria gehad vorige week. Ze was er minder ziek van dan de vorige keer, maar het blijft klote en vooral vermoeiend. Andere medicijnen geprobeerd en zo ook minder bijwerkingen gehad.
Wij hebben met z’n tweeen een beetje een competitie welke malaria-profylaxe nou het beste is. Zij heeft Lariam en ik heb Malarone. Vorige week was het dus in de malaria-wedstrijd 2-1 voor mij! Malarone aan de leiding, woehoe!!!
Ik heb haar eigenlijk wel een beetje lopen dissen met haar tweede keer malaria... De beste humor is de sarcastische humor!
Maar helaas had iemand op een wolkje in de hemel ook een beetje last van sarcastische humor en moest ik gisterenavond de neiging onderdrukken om mijn longen uit mijn lijf te kotsen tijdens een diarree-aanval. Diarree is hier chronisch bij mij (erg handig...) dus daar schrok ik niet zo van, maar die zwetende koortsaanval toen ik naar het ziekenhuis liep was iets minder fijn... Dus tja, een bloedtest later is de stand nu 2-2; ik heb malaria. Alweer. Ik vraag me af waarom ik 400 euro heb betaald voor die malarone-pillen. Dit keer andere medicijnen en ik moet zeggen dat ik me niet zo ziek voel als de vorige keer!

Vorige week ben ik op Labour begonnen, baby’s vangen in de verloskamers. Allereerst wil even mijn welgemeende excuses aanbieden aan mijn moeder. Het derde kind bij wie ik hielp bij de bevalling was een baby van 8 pond. Wat een joekel! Toen hij eruit kwam dacht ik: als ik hem neer zet loopt hij zo weg! Zou die al tanden hebben? En een moeite dat moeder moest doen.... Uiteindelijk was ze helemaal uitgeput na anderhalf uur persen en hebben we een vacuumpomp op het hoofdje gezet om het kind er zo uit te trekken.
En vanwaar nou die excuses aan mijn moeder? Nou, ik was dus 9,5 pond toen ik geboren werd... Gelukkig hadden al 5 broers en zussen voor mij de weg wat soepeler gemaakt, maar toch... Het zesde kind van 9,5 pond blijft niet fijn denk ik zo... Mama,
echt heel erg SORRY!!!

Het eerste kind heb ik samen met Marlies gedaan, wat erg fijn was. Maar dan sta je dus maandag, alleen, in de zoete vruchtwaterlucht... Ook allemaal verhalen gehoord dat ze hier anders met bevallingen omgaan. Het is bijvoorbeeld heel normaal als je de moeder slaat tijdens het persen, of dat je gloeiend hete thee moet drinken om energie op te doen en de weeen krachtiger te maken, dat moeders niet zo heel blij zijn met hun 12de kind, geen support van de vaders, drie bedden op een rij waar je maar een uur mag uitrusten na de bevalling om daarna weg te moeten lopen (naar de afdeling of naar huis), etc. Anders dan in Nederland dus! En in Nederland heb ik nog nooit een bevalling helemaal alleen gedaan...
Het tweede kind waarbij ik hielp, ging uiteindelijk goed. Het jongetje was omstrengeld met z’n navelstreng om zijn nek. Die zat zo strak dat ik hem niet over zijn hoofd terug getrokken kreeg. Ik heb echt heel hard staan roepen om een nurse om te helpen, maar ze bleven allemaal op hun gat zitten. Sta je daar.... Er kwam even een nurse van een andere afdeling om de hoek kijken, die begon dingen te bevelen op een afstand, maar stak geen poot uit. Ze zag dat het niet goed ging, maar no way dat ze handschoenen aan trok om te helpen. Ik heb haar uiteindelijk echt bevolen om handschoenen aan te doen en te helpen, maar zij zag ook wel dat ik niet weg kon en haar niets kon maken. Ik heb tegen moeder gezegd dat ze nu echt heel hard moest gaan persen, en et voila! Toen kwam hij er helemaal uit en had gelukkig ook nog een goede start! Thank god.... Baby maakt het goed!
Nu de placenta nog... en die kwam natuurlijk niet... en nog steeds niet... Toen met moeite kwam de placenta toch, maar waren er vliezen achtergebleven in de baarmoeder. En dan blijf je dus bloedden... De hoofdzuster erbij (die heel erg goed, leuk, kundig, grappig is, maar die het te druk heeft voor de hele afdeling in haar eentje) die een echo maakte en daarna manueel de vliezen heeft verwijderd (lees: met de hand de baarmoeder in om zo met veel kracht de glibberige vliezen eruit te halen, in Nederland is dit te pijnlijk en doen ze dit onder narcose, hier doen ze het gewoon op de afdeling zonder ook maar een paracetamolletje). Maar ze bleef bloedden... Nog een keer een manuele verwijdering geprobeerd met een andere arts erbij. Die andere arts hief even zijn hand op om de moeder een mep te geven, omdat ze zich aanstelde. Hij vond dat het niet zoveel pijn kon doen. Wat een idioot! Ik heb hem niet zo heel lang aan hoeven kijken voordat zijn hand weer omlaag ging. Hij vindt het ook niet fijn om geslagen te worden terwijl iemand een mandarijn door zijn plasbuis duwt. Uiteindelijk moest moeder naar de OK om de vliezen uit de baarmoeder te evacueren. Onder narcose gelukkig!
Het derde kind was dus die joekel van 8 pond die met de vacuum moest.
Het vierde kind was een moeder van twee meter, waarvan dit het derde kind was. Het eerste kind gaat het moeilijkst, maar hoe meer er volgen, hoe makkelijker het wordt! Volgens mij heeft ze drie puffen gedaan en toen was hij er al uit. Normaal gezond kind en geen scheurtje te bekennen bij moeder! En ze was er ook nog erg gelukkig mee! Na 15 minuten stond moeder op, zei dankjewel en vertrok naar huis.
De placenta’s gooi hier trouwens in een grote vieze emmer, heel ranzig! Ik heb een keer per ongeluk de klemmen van de navelstreng ook in die bak gegooid... Ik heb echt moeten kophalzen toen ik die klemmen eruit moest vissen... VIES! Maar zo leert men eerst te kijken waar de klemmen zijn, hahaha!
De vierde moeder kwam enigzins in paniek binnen. De nurse zei dat ze zich niet zo aan moest stellen, maar ze kon nog maar met moeite op het bed klimmen. De nurse was al weg om zelf thee te gaan drinken. Wil ik even voelen hoeveel ontsluiting ze al heeft, zie ik het hoofdje al.... Snel alles geregeld, klemmen, doeken, gazen, spuitje, spatbril op, schort voor... 1-2-3 en daar was ie al! Het kind ademde in het begin even niet, heel erg eng... De hoofdzuster kwam toevallig net binnen en na enkele patsen om de billen en uitzuigen van de mond, ging het prima met hem! En wederom geen scheurtje te bekennen bij moeder!
Verder die week baby’s nagekeken, veel te laat geweest bij bevallingen, wat bij drie keer kuchen zijn ze er hier al uit. Dat krijg je als ze allemaal 10 kinderen krijgen. Veel gevoeld naar hoeveel centimeter ontsluiting, moeilijk om te voelen, maar het gaat staads beter! Maar vooral ook veel gezeten. Wachten wachten wachten op de volledige ontsluiting... De bevallingen zelf vind ik erg leuk om te doen, maar ik vrveel me af en toe echt te pletter!

Ook nog een typische Afrika-discussie gehad met de AMO van de Labour. Ik kreeg een hele preek dat mensen hier geen kansen hadden, er teveel armoede was en mensen elkaar niet konden helpen, te weinig onderwijs, etc. Wij mochten maar van geluk spreken en daar had hij wel gelijk in. Maar hij vond ook dat wij rijke blanke dus maar alles moesten betalen hier en moesten komen werken. Daar was ik het niet helemaal mee eens. Je kunt ook gewoon zelf werken voor je geld en proberen kansen te creeeren. Onderwijs is de sleutel! Er zijn wel mensen met kansen hier, maar die zitten op hun luie reet en werken niet hard. Of in het geval de AMO; hij kwam pas om half 12 aankakken op de afdeling om te gaan werken. Hij heeft wel een goede kans om hier nerandering te brengen in de Afrika-problemen, maar hij zit de hele dag op z’n gat! Daar was hij het weer niet mee eens. Maar goed, hij wilde nog wel kinderen met me maken en met me trouwen, dus uiteindelijk waren we weer vriendjes! Gelukkig maar!

Het laatste weekend was ook het weekend dat we met de Sultan & co mee op safari mochten en in zijn 2-sterren-lodge mochten verblijven. En dat allemaal voor niets dus... We hebben alleen de parkentree van de Serengeti betaald en that’s it!
Het was echt super! Marlies en ik zijn vrijdagmiddag naar Mwanza gegaan om Marijn en Martijn van de boot af te halen. Merel en Mirte waren al op weg met de ene auto naar de lodge, dus die zagen we daar. Allemaal M-en trouwens, bij deze noem ik ons maar effe M6. Misschien dat Sjoerd er daarom ook niet bij hoort, die S klopt niet, hahaha!
Maar het was echt geweldig! We kwamen precies met zonsondergang aan. Prachtige kleuren boven de steppe! De lodge was heel erg luxe. Ieder van ons had een eigen huisje met een goed bed, warme douche, schone handdoeken, zit-wc met toiletpapier, etc. Mister Tulband had wat reserveringen afgezegd, zodat we daar met z’n alleen konden zijn en geen rekening hoefde te houden met andere gasten. Echt bizar!
’s Avonds was er een bushdiner geregeld; een tafel opgedekt en keuken-BBQ-iets midden in de bush. Kampvuurtje erbij, koelbox met allerlei drank... Zit je daar onder de prachtige sterrenhemel midden in de bush met allerlei geluiden om je heen. Ik heb de melkweg nog nooit zo helder gezien. En ik heb nog een hele heldere vallende ster gezien! Vervolgens komt dan ook nog de maan op tussen de bomen door, echt adembenemend! Wel heel heet eten, Indiers he... dus kom maar op met die vlammen uit je reet! Als je moest plassen, moest je gewoon een stukje lopen en daar hurken, best creepy met al die wilde beesten om je heen (“als ik nu maar niet op een slang zit te plassen... of schorpioen... leeuwen jagen toch ’s nachts?”)
Beetje zitten keuvelen en zitten lachen met M6, de sultan Manjid, Lucas was er ook, en nog meer vrienden van Manjid die we al kenden van eerder. Enigzins bezopen mijn bed in gerold, en natuurlijk ging de wekken te vroeg af...

Maarrrrr.... wij gingen op safari!!! M6 op naar de Serengeti! Grote jeep met open dak en een koelbox, en een gids die erg veel wist en veel dieren wist te spotten.
Het was echt zo mooi! Ik heb met rillingen op mijn rug zitten genieten! Die uitgestrekte vlakte, de rust en geluiden, de geuren die in je neus prikkelen, enorme beesten die ineens opdoemen uit het niets, een paar oren boven het hoge gras uit... Ik heb de hele dag liedjes van ‘The Lion King’ in mijn hoofd gehad, hahaha!
En we hebben heel veel dieren gezien: hele kuddes zebra’s met die dikke gestreepte billen, enorme donkere buffels in de verte, stokstaartjes die plotseling omhoog schieten langs de weg, felgekleurde vogels die kriskras overal voorbij schieten, een hyena die verbaasd boven het gras naar de jeep spiekt...
Of gigantische olifanten die de weg oversteken terwijl we er net aankwamen. Wij helemaal enthousiast gillen! Dat vond de grootste van de drie niet zo heel leuk... Flapperend met zijn oren (dan is ie boos...) kwam hij richting de auto gestampt.... Snel auto in de achteruit, motor af en muisstil blijven zitten.... Toen liep hij rustig door met de andere twee. Echt prachtig om te zien!
Er waren ook veel giraffes! Hele mooie beesten, bijna koninklijk! En ook wel erg grappig! Staan we langs de weg geparkeerd om naar een kudde giraffes te kijken. Eerst kijken ze allemaal naar ons terug met grote verbaasde bruine ogen. En toen bedachten ze allemaal: “waar staan die blanken toch naar te kijken? wat is er te zien daar?” en keken ze allemaal de andere kant op in de richting van de steppe. Leuke beesten, maar wel onhandig met drinken die lange benen.
Ook krokodillen gezien in de rivier waar we met de auto doorheen moesten. En heel veel nijlpaarden met kun knorrende geluiden. Heel heel heel veel soorten herten! Mooie beesten, maar ik kon al die soorten niet uit elkaar houden. De een met recht gewei, de anderen met een krullend gewei, die weer met hoorntjes, die hertjes zonder iets op hun kop... Allemaal gewoon heel mooi, wat ze huppelen allemaal hetzelfde door het gras.
Ook veel troepen bavianen gezien die met hun blote kont over de weg paradeerden. Veel met hun kind op de rug en af en toe schoot er eentje een boom in. Er waren ook veel zwijnen (pumbaa) met kleintjes. Die schrikken zich kapot van de auto en lopen dan met een kaarsrechte staart als een kudde antennes de bosjes in, erg leuk!
En op die oneindige savanne ook leeuwen gezien. In totaal een stuk of 7, allemaal lekker slapend op het gras of onder een boom. Wat een machtige beesten zijn dat zeg! Ze stralen echt kracht uit, zelfs als ze liggen te slapen!
Wat ook erg bijzonder was dat de gids opeens zei dat we heel stil moesten zijn (en aangezien dat vaak moest en ik mijn enthousiaisme meestal gillend uit, was die safari toch wle weer een test voor me, hahaha!) en uit het raam links moesten kijken. Staat er op 5 meter afstand een cheetah op een omgevallen boomstronk te turen in de verte naar een prooi. Echt zo vet! En een mooi beest!!! Gespierd, athletisch, mooie vacht... Hij heeft daar 5 minuten gestaan en toen dook hij de bosjes in om onder een boom te gaan liggen.
daarna ook nog een luipaard zien slapen in een boom. Hij lag helemaal voor pampus over de takken heen met zijn benen en staart bungelend omlaag. Echt prachtig!
En daarna, alsof het nog niet genoeg was, weer een cheetah die lag te slapen onder een boom... We hebben echt heel veel geluk gehad!
En van de big 5 (buffel, leeuw, olifant, luipaard, neushoorn) hoef ik nu alleen maar een neushoorn te zien, die als het goed is te vinden is in het safari-gebied van over twee weken. Ik ben benieuwd... En ik heb er na dit weekend ook super veel zin in om te gaan reizen!
Terug op het kamp helemaal enthousiast bij het kampvuur over de safari verteld tegen Manjid en zijn vrienden. Manjid zag je genieten van ons enthousiasme. Het is gewoon echt een goede vent die goed wil doen en het gezellig vind om ons mee te hebben. Het blijkt dat cheetahs en luipaarden heel moeilijk zijn om te spotten. Het zijn nachtdieren en zijn moeilijk te herkennen in bomen door hun schutkleur. Kiran (een van de vrienden) zei dat hij in 30 jaar tijd, maar drie keer een cheetah en luipaard heeft gezien! Hoeveel mazzel hebben zij gehad met 2 cheetahs en 1 luipaard op een dag!
Maar het was een hele mooie dag, ook al hadden we niet zoveel beesten gezien. Die uitgestrektheid van de savanne, bomen en bergen, de rust met als zijn geluiden en geuren, oneindig ver kunnen kijken... Echt helemaal geweldig!

De volgende dag, na heerlijk te hebben geslapen in de nachtgeluiden, ontbeten aan de rand van de savanne met hertjes en bavianen die langs kwamen. Daarna zouden we gaan paragliden (=met een parachute achter een auto die opstijgt door de wind), want Manjid had toevallig een paraglide. Het is toch eigenlijk ook een jiskefet daar, maar goed. We gaan dus paragliden boven de Serengeti.
Als eerste was Martijn de sjaak. Na veel geklungel en gedoe was hij in de riemen gehesen en waren de touwen uit de knoop. Echt professioneel zag het er allemaal niet uit, maar de Indiers hadden het al vaker gedaan zeiden ze. Maar het waren niet echt professionals en je ging wel alleen de lucht in.... Er stond wel weinig wind. Normaal stijg je op mij de parachute zonder aan te hoeven lopen en kun je 10-20 minuten achter de auto meegetrokken worden. Bij de tweede poging om op te stijgen werd Martijn ineens opgepikt door de wind en schoot hij 20 meter de lucht in. En een minuutje later landde hij veilig en helemaal enthousiast een eind verderop.
Dus toen ging de tweede omhoog: Marlies! En die werd bij de eerste keer rennen met de parachute omhoog de lucht in getrokken. Bij het landen kwam ze even verkeerd terecht, maar geen groot drama gelukkig.
En tja, toen ging ik.... In die riemen gehesen, 10 keer voor mezelf gecontroleerd of ik wel echt goed vast zat, en daar kwam de eerste windvlaag.... rennen rennen rennen.... Maar die was niet sterk genoeg en ik kwam de lucht niet in. Toen nog een windvlaag.... rennen rennen rennen.... en ik voelde dat ik opgepikt werd door de wind, was al boven de grond... maar toen viel de wind dus ineens weg en de auto reed door... echt heel erg eng als er zoiets mis gaat. Alles gaat in slow motion terwijl je beseft dat je echt hard op je bek gaat gaan... De parachute trok naar opzij in plaats van omhoog en ik raakte met de voorkant van mijn lichaam de grond. De auto had het wat later door dat het mis ging en heeft me nog even meegesleept... Paar seconden maar, maar als je daar ligt lijken het wel uren...
Toen het buikschuiven eindigde, voelde ik eigenlijk vrij weinig pijn. Iedereen die op je af gerend komt, maar ik was niet echt in paniek. Meer van: tja, shit happens. Het enige was dat 1 arm open lag, voor de rest had ik niets, terwijl het toch best hard ging.
Toch maar het paragliden een tweede kans gegeven. Als ik kan skydiven en van een berg kan afduiken in een deltawing, kan ik dit ook. En angsten zijn er om overwonnen te worden!
Maar ze waren zo aan het klungelen met de touwen en de klemmen die je vast maken, nog steeds weinig wind... Niemand die zeker wist of alles nu goed vast zat en of deze wind nu wel genoeg was... Ik raakte ineens in paniek en heb na 10 minuten wachten binnen 3 seconden besloten dat ik niet meer ging, mezelf ontkoppelt en bij de rest van M6 gaan staan. ik ga vandaag mijn nek niet breken, ik ga wel een andere keer paragliden met een professional en wind.
Wel een beetje flashbacks gehad van de val elke keer als ik m’n ogen dicht deed...

Deze maandag heb ik een dag kinderafdeling van Marlies overgenomen. Was echt een drama-dag! Er werd een ondervoed meisje van een jaar of 4 in de ICU gebracht die als laatste redmiddel een bloedtransfusie kreeg. De zuster heeft nog geprobeerd een infuus in te brengen, maar ze sufte al steeds weg. En toen zag je haar dood gaan. Vreselijk dat er een kind letterlijk onder handen dood gaat door ondervoeding. En je kunt niets doen, het lichaam is gewoon op. En dat huilen van de moeder... gaat echt door merg en been. Vader zei dat het in gods handen heeft gelegen en was vrij nuchter. Ik heb twee keer geluisterd of het hart echt niet meer klopte.
Ik was daar bezig met een jongetje met malaria. Hij had zijn tweede dosis malaria die nacht niet gehad en lag stuipend en half in coma in bed. Moeder was wanhopig. Ik heb alles gestart wat ik maar kon starten, maar uiteindelijk is hij ’s nachts overleden. Heel frustrerend om te weten dat dat niet was gebeurd als hij gewoon zijn medicijnen op tijd had gekregen.
Verder ook gezonde kindjes ontslagen, dus dat was wel de positieve kant.
Dinsdag op outreach gegaan voor cervixscreening. Echt de meest vreselijke weg ooit, als je het al een weg kunt noemen! Maar toen we er eenmaal waren, uitstrijkjes gedaan bij vrouwen en ze ook nog op HIV getest. Alle spullen weer ingeladen en weer naar het ziekenhuis gegaan. was leuk om mee te maken!
Gisteren mijn presentatie gemaakt voor morgen. Met een open arm kan ik de verloskamers nog niet op (besmettingsgevaar HIV...). Kwam eigenlijk dus wel goed uit, hahaha!
En vandaag fijnfijnfijn malaria!

Sjoerd heeft trouwens ook malaria. Hij gaat daarom deze week niet werken, maar hangt wel elke avond tot half 2 in de kroeg om vervolgens maar weer een ander meisje mee te nemen. Volgens mij is hij hier meer op vakantie dan dat hij hier is om te werken. Maar goed, ik kan tegenwoordig wel met hem lachen, dus het loopt verder prima tijdens de lunch. En da’s genoeg!

Dat was het weer! Jullie allemaal heel veel plezier met Carnaval! Geniet ervan!

Dikke knuff
Maartje