Na relaxed Zanzibar weer Back in Town

Hallo lieve schatjes!

Tijdens dat ik mijn laatste avonturen naar jullie ga mailen, zit ik te genieten van de wonderen van de luxe Westerse wereld, genaamd Senseo (als je op dat lichtgevende knopje drukt komt er lekkere koffie uit!!!) en internet dat het (meteen) doet. Al die kleine dingen die je normaal voor lief neemt; heerlijk, ik ben weer thuis en ik geniet er echt van. Ik geniet met name van al mijn mensen die ik de afgelopen dagen heb gezien en kijk uit naar de mensen die ik in die drie dagen nog niet heb gezien. Maar pole pole, dat komt vanzelf. Maar dus: ik ben weer THUIS!!!

Raar om voor de laatste keer alles op te schrijven wat er allemaal is gebeurd, terwijl ik nu op de plaats ben voor wie ik het allemaal op schreef, hahaha!
Maar goed, waar was ik? Ik denk ergens in Moshi, toen we net van de Kilimanjaro (a.k.a. hell on earth) af kwamen. Marlies en Daan vertrokken naar Dar es Salaam en ik ging naar Zanzibar om een laatste weekje te chillen in het paradijs op aarde. Erg raar om afscheid te nemen van Marlies. Je scheidt toch een huwelijk he?! Maar goed, allebei besloten dat we er geen drama van gingen maken en dat we elkaar over twee weken gewoon weer in Nederland zien. En wat ik de vorige keer niet mocht vertellen... Daan heeft Marlies ten huwelijk gevraagd op de top van de Kilimanjaro!!! En nu gaan ze trouwen in augustus! Kei leuk! En heel romantisch ook!

In Moshi nog afgesproken met Mirte en met Marijn en haar moeder Ella. Erg gezellig! In Moshi nog een beetje rondgehangen en wat gewinkeld. Op maandagochtend in een bus gestapt en op naar Zanzibar! Heerlijk!

Op Zanzibar; blauwe zee, wit strand, zonnetje op je bol, palmbomen, een luxe hotel met dakterras met geweldig dakterras en heel erg goed bed, de smalle mysterieuze steegjes van Stone Town om in te verdwalen... Echt zo leuk!!!
Stone Town is een historische stad die op de wereld-erfgoedlijst staat. Smalle steegjes die een doolhof vormen in het rijk van de Sultans van de oude dagen. Wel toeristisch, maar ik moet zeggen dat ik niet zo erg gehasselt werd als in het eerste weekend dat ik met Marlies de boot naar Zanzibar had gepakt. Maar je bent wat Afrika-wijzer en als je in het Swahili terug praat, zijn ze al snel een stuk rustiger. Maandag wat herinneringen opgehaald van het eerste weekend met Marlies. Lekker bij La Fenice gegeten en een drankje gedronken bij Livingstone's, waar ik de mooie gesprekken met Michiel nog opgehaald heb.
Op het dakterras van het hotel gaan hangen, maar toen werd er een race-auto in mijn buik gestart... En ik ben de hele nacht niet meet van de plee afgekomen. Ik had in het kwartet 'Tropische ziekten" in het medisch-kwartet-spel, de voedselvergiftiging nog niet gehad... Fijnfijnfijn...
De volgende dag helemaal gaar dus, maar het was ook gewoon te warm (>30 C) om iets te doen. Dus tja, dan maar beetje verdwaald in Stone Town, terrasje hier, frisdrankje daar, armbandje afdingen hier; echt vakantie dus eigenlijk! Lokaal voor de deur van het hotel gegeten en dat was lekkerder dan die voedselvergiftiging van de dag daarvoor.

De volgende dag: DUIKEN!!! Ik moest wel even een refreshments-course doen, omdat het twee jaar geleden was dat ik mijn duikbrevet heb gehaald in Australie, maar dat was 10 minuten werk. Ik had heel veel "o ja!"-momenten, het was toch wel lange geleden allemaal... "hoe moest deze knop nou omgedraaid worden, zo of zo? Ik doe maar zo en laat het effe checken.... O, heb ik net de zuurstoftoevoer afgesloten?! Goed, wil jij mijn materiaal even nakijken? Dankjewel he!" Legendarisch moment dat ik bij de tweede duik vergeten was om nieuwe zuurstof in mijn tank te laten doen... oeps... We kwamen er wel op tijd achter hoor!
Maar ondanks mijn geklungel, was het geweldig!!! Het rif, met al zijn meewuivende koraal, de gekleurde visjes, de luchtbellen van de duiker de onder je zwemt, de enorme koraalbouwwerken, de zon die van bovenaf door het water schimmert, echt geweldig! Ook nog een klein houten vissersbootje met alle duikspullen erop, die dobbert op de blauwe zee met een wit strand in de afstand. Andere zeilbootjes die voorbij komen. Een heerlijke lunch met allerlei hapjes en vers fruit... Heaven!
Eenmaal gebruind terug waren Marijn en haar moeder Ella aangekomen in hetzelfde hotel en hebben we zonsondergang bekeken onder het genot van een biertje. Zo relaxed!

De volgende dag zijn we met z'n drieen op een Spice Tour geweest. Zanzibar was vroeger namelijk een eiland van de slavernij-handel ( de vorige keer hebben Marlies en ik deze verschrikkelijke geschiedenis allemaal al gehoord) en van de kruiden. Zoveel groeit er op Zanzibar: peper (wat een soort klimop blijkt te zijn, en alle soorten peper komen eigenlijk van dezelfde plant, alleen wordt op een ander moment geplukt en bewerkt), vanille (die een beetje op sperziebonen lijken en ook een soort klimop is, maar die heerlijk ruiken naar vanille), kruidnagelen (echt heel veel), kaneel (wat de bast van een boom blijkt te zijn), cacao (voor het maken van onze grote vriend in moeilijke tijden: chocolade! de vrucht lijkt op een papaya), lemongrass (citroengras dus, gewoon lang gras), nootmuskaat en foelie (de nootmuskaat is de noot van een vrucht en om die noot zit een rood hoesje wat de foelie is, jaja, wist ik ook niet!), kardamom (bruine zaadjes die heel veel worden gebruikt in Tanzania bij het koken, maar in Nederland had ik het nog nooit van gehoord), gember (wat een wortel blijkt te zijn, en nog veel meer kruiden. De kruidennamen vlogen om je oren, dus ik weet het allemaal niet precies. Maar gelukkig hebben we de foto's nog, hahaha! Ook heel veel vruchten: lekker sinaasappelen en mandarijnen zo uit de boom die je mocht eten, enorme grapfruits (was eigenlijk meer een pomelo) die voor je geschilt werden, appeltjes in de boom, ananas (wat in een soort grondcactus groeit). Nog aloe vera (goed voor huidcremes) gescoord, ylang ylang (voor parfums) gesnoven. Er werden nog sieraden voor ons gevlochten door de jongens die meehielpen bij het verzamelen van alle kruiden en vruchten. Kettingen, armbanden, een strik voor in mijn haar, een zonnebril, allemaal uit planten gevlochten en gesneden. En natuurlijk: een ring! Want in Afrika geldt hier als blanke vrouw: een dag geen huwelijksaanzoek is een dag niet geleefd!
De Spice Tour was erg leuk en leerzaam en ik heb lekker veel kruiden gekocht om thuis mee te kunnen koken.
Daarna nog naar de oude perzische baden-ruines geweest. Niet echt boeiend die ouwe stenen.
Daarna nog naar een Slave cave geweest. Daar verstopten ze slaven die verkocht moesten worden in een grot. Heel luguber allemaal. Ik dacht dat die grot zo stonk en dat het echt vreselijk moest zijn om in die stank en met weinig zonlicht te moeten leven. Maar goed, de gids bleek zo te stinken, dus dan hadden ze alleen het probleem van te weinig zonlicht. En da's ook niet fijn, he?!
En toen geeindigd op een tropisch wit strand. Dat was echt heerlijk en heel erg mooi! Na een frisse duik weer terug naar Stone Town en zijn we gaan eten in de Foradhani Gardens. Dat zijn allemaal kraampjes buiten met vis, vlees, pizza's, heerlijke drankjes (suikerrietsap, hmmmm!!!) en allemaal voor een habbekrats.

De volgende dag vertrokken Marijn en Ella na het ontbijt naar een ander strand en ik ging naar Dar es Salaam. De ferry naar Dar was snel en er was geen wilde zee, dus dat was prima. Het viel me meteen op dat de stad zelf een stuk onvriendelijker was, niet echt een gezellige sfeer. Ik was blij dat ik ergens een hutje aan het strand had gereserveerd op Mikadi Beach, waar het hele verhaal 4 maanden geleden begonnen was. Jammergenoeg werd ik in een hutje bij de ingang van het resort verwezen zonder slot en waar net een bed werd neergezet zonder klamboe. Tja, dat pik ik dus niet. Alles zat vol, dus toen hebben zij een hutje op het strand geregeld een resort een stukje verderop, genaamd Kipipeo (=vlinder, klinkt prima).
Op Kipipeo een heerlijke laatste avond en dag gehad op het strand en in mijn hutje.

Zaterdagavond Tanzania vaarwel gezegd en in het vliegtuig gestapt naar huis! En ik vond het prima. Ik heb niet echt moeite gehad met afscheid nemen. Het was gewoon af. Maar het was toch wel raar om te gaan.

Iets van 9 uur naar Zurich gevlogen, waar ik een paar uur moest wachten. En tijdens het wachten kwam dus de cultuurshock. In het begin "wat ruikt het hier naar citroen", "alles is hier betegeld en schoon en geveegd", "er hangt hier wc-paier en ik hoef niet te hangen maar kan gewoon zitten", "niemand staart me hier aan en niemand roept me na". Maar toen ik al die winkels zag... pfff... Ik werd overrompeld door de keus van broodjes in de koeling. Hoezo heb ik een Gucci-tas nodig en een D&G-zonnebril, en waarom wordt dit in de etalge gezet als iets belangrijks. Zoveel keus uit dingen die niet belangrijk zijn. De luxe overviel me echt. En vervolgens liep ik een hele luxe winkel binnen met allemaal exclusief voedsel. Een hele koeling vol met blikjes kaviaar a 250 gram van 500 tot 1000 euro per stuk... Met een zo'n blikje kun je dus een heel weeshuis voeden. Van heel deze koeling het hele weeshuis het hele jaar! En toen moest ik dus huilen bij de blikjes kaviaar. Die winkelier moet wel gedacht hebben, maar het werd me effe teveel. Ik snapte wereld echt helemaal niet meer. De wereld klopt gewoon niet.

Toen gelukkig nog maar 2 uur naar huis, Nederland! Echt een verademing om weer thuis te landen. En op Schiphol had ik een geweldig ontvangstcommitee: mijn moeder, mijn broer Cis en nichtje Indy, en mijn meissies Aniek, Neeltje, Heleen, Susan en Cornalijne!!! Kei Leuk!!! En het was meteen al heel snel normaal. Heerlijk goede koffie gedronken, niet die oplosmeuk, en daarna naar huis.

Heerlijk mijn eigen huisje in Den Bosch, zo fijn om weer thuis te komen. En wat een luze allemaal hier! Ik merk met name dat ik nu hier zie wat ik allemaal wel heb in plaats van wat er allemaal niet is. het glas is halfvol in plaats van halfleeg, en dat is bij mij wel een verandering in mezelf die ik vast wil blijven houden. We hebben het zo goed voor elkaar in Nederland. En het is allemaal goed genoeg hier, ik heb minder de behoefte om op van alles te jagen en te zoeken. Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Ik ben meer bij mezelf. En ik ben heel erg blij met mijn familie en vrienden hier! Ik zie het allemaal een beetje met nieuwe ogen, en het lijkt er allemaal lichter uit te zien.
Ik geniet heel erg van alle luxe hier; een warme douche, kaas en chocolade, de supermarkt, straatverlichting, en nog veel meer dingen waar ik me eerst niet van bewust was.
Ik had eigenlijk een hele erge dip verwacht, maar ik heb er totaal geen last van. Bij de reizen Australie/Nieuw Zeeland/Costa Rica kwam ik meer tot de conclusie hoe ik het thuis wilde hebben om meer gelukkig te zijn. In Afrika besefte ik meer dat ik alles al heb en had veranderd om meer gelukkig te zijn. Daarom was het thuis komen denk ik ook zo fijn, alles is er! En ook zoveel lieve mensen zijn er!
Ik ben heel erg blij om weer thuis te zijn. Het was echt een geweldige ervaring, maar het was gewoon af. Genoeg geleerd voor de komende tijd en nu lekker weer thuis in m'n huisje en bij m'n mensen. Ik ga de komende nog even genieten en ik zie jullie allemaal heel snel weer, (of ik heb jullie de afgelopen dagen al gezien).

Dus dit was het dan! Tanzania 2008/2009! Bedankt voor al jullie aandacht tot het bittere eind van al mijn lange mails en de lieve steunende berichtjes en mailtjes die daarop volgden.

Ik zie jullie snel! Ik het echt! Houdoe war!

Hele hele hele dikke kus en knuffel
Maartje