Van Dar via Zanzibar en Mwanza naar Sengerema...

Jawel hoor! Hier ben ik weer!

Ik moet wel even denken waar ik was gebleven in the story of Tanzania, maar ik denk nog in Dar es Salaam... Inderdaad, bij de verjaardag van Martijn! Heel lekker gegeten en in een lokaal studenten-cafe-campus-iets de blanke bezienswaardigheid geweest door daar een biertje te drinken. En omdat je hier al vroeg in de avond vrij gaar bent, een taxi gepakt naar de pont om in Mikadi nog wat te drinken.

Toen we bij de ferry aankwamen (“wat staat er een lange rij autos”) kaartje gekocht voor 20 eurocent (“goh, toch wel druk met al die mensen hier”) bleek 1 van de 2 pontjes stuk te zijn (“kijk, de grote pont staat daar”).... Dus alle mensen kwamen van de pont af, de hekken gingen open voor ons en alle mensen gaan op de pont af, echt een chaos.... Je moest wel meelopen, want terug gaan was niet echt een keus... Elkaars handen vastgehouden om elkaar niet kwijt te raken en we dachten echt dat we niet op de kleine pont zouden passen, maar het liep maar door en liep maar door... We dachten dat wij nog net op de pont zouden passen en dat paste ook, maar wel nog met 10 rijen aan mensen achter ons! Ik weet nu hoe een sardientje in een blik zich voelt... We stonden met 3 of 4 man op 1 m2, en ik denk dat er ongeveer 1000 man op die boot waren, misschien wel meer... Totaal onverantwoord, dat ding moest niet zinken, maar uiteindelijk ging alles goed! Iedereen bleef rustig in de chaos. Wel grappig is dat een man achter ons zei dat “this is the thing you will remember back home”, en ja dat zal voor mij een “thing” zijn! Net zoals de man die naast ons de pont af liep met 10 dozen eieren op zijn hoofd, en allemaal nog heel! Respect!

Na de verjaardag van Martijn hebben we nog twee dagen met z’n vieren rondgehangen. Gegeten in lokale cafeetjes, waar ik enigzins in het swahili uiteindelijk een kop thee met een stuk brood en gebakken eieren voor elkaar kreeg. Ik moet wel zeggen dat het swahili toch best wel moeilijk is... Ik kan al wel wat woorden en ik weet het onderwerp van het gesprek, maar that’s it! Wish me luck met de patienten, alhoewel de zusters hier gelukkig Engels praten! Maar ik weet het magische woord dankjewel en dan komt alles goed! Oefenen oefenen oefenen, en met een huishoudster die vertikt om Engels te praten, gaat dat vast en zeker goed komen.

Met z’n vieren dus nog even vertoeft in onze banda’s op Mikadi Beach. Marijn heeft nog een kwal gevangen in haar bikini, wat toch niet de beste manier is om met die beesten om te gaan. Helemaal geweldig, zo ’s ochtends recht uit je bed de zee in duiken, maar dit drukte toch wel de stemming. Na een uurtje had ze weer het gevoel in haar arm terug en is het woord “kwalitiet” ontstaan. Maar daarna was het zwembad een veiligere keus. Ik ben nog wel een keer stoer alleen de zee ingelopen als een echte Robinson, maar na enkele ondefinieerbare draadjes naast me en kriebels aan mijn benen, gillend de zee weer uitgerend en vanaf toen was tot je middel de zee in voldoende, held die ik ben....Het verschil in temperatuur van de zee is ook erg gek, ’s ochtends lekker fris, maar ’s avonds is het water zo warm! Lijkt net alsof koning Neptunes de zee vol heeft lopen pissen!

Vrijdag zijn Marlies en ik naar Zanzibar gegaan en gingen Marijn en Martijn op weg naar het ziekenhuis in Rubya. Nog even een ontbijtje gehad op het marktje bij de pont, water gehaald en afscheid genomen. We hebben ons nog gehaast naar het immigration office om te kijken of ons visum al klaar was. Daar hebben we iets heel belangrijks geleerd: niet haasten in de tropen! Je bent echt kapot daarna! Maar nee, het visum was nog niet klaar, “come back Monday”. Is goed schatje, dan komen wij back Monday.

Daarna op de boot naar Zanzibar gestapt, een groot eiland aan de kust van Tanzania. Eerste bovenin op het openluchtdek gaan zitten, maar daar wordt je toch een beetje misselijk van... Naar beneden gegaan en bij de schroef op de grond gaan zitten; aan de rechter zijde ziet u een palet met zakken en dozen waar de kop van een kip uitsteekt, en aan de linker zijde ziet u een doodskist met ook een dooie erin. Een hele aparte situatie om daar ook daadwerkelijk half op je rugzak een dutje te doen. Maar goed, iedereen lag daar op de grond te slapen, wij alleen tussen de kippen en een dooie.

Op Zanzibar aangekomen echt overspoeld door mensen die wat van je wilden, in het begin kon ik nog enigzins met een glimlach “hapana” (=nee) zeggen, maar die glimlach zakte weg in gewoon “hapana!”, daarna “HAPANA!!!” met de nodige non-verbale uitstraling die jullie wel van me kennen, om vervolgens een man die ons echt hasselde en achterna kwam, in het engels enigszins bot erop te wijzen dat hij op moest rotten, waardoor Marlies twee meter achteruit schrok. Maar die man was daarna weg (heel gek) en Marlies kent me nu ook wat beter, hahaha!

Eenmaal aangekomen in ons Peacock/Flamengo Hotel uitgerust op het dakterras en toeristisch een pizza gaan eten, waarbij de pizza van Marlies ook geliefd was bij de mieren.

En de volgende dag: de stad in!!! En dat was echt leuk!!! Hele nauwe straatjes die samen een doolhof vormden, genaamd Stone Town. Het is een soort Venetie, alleen dan zonder water en met afrikaanse cultuur, echt geweldig! Ik had een beetje spijt van Zanzibar, maar toen we Stone Town echt indoken was het echt vet! Wel een beetje toeristisch, maar Marlies kan al aardig wat van de prijs in het swahili aflullen. De hele dag geslenterd door de straatjes, fruit gekocht bij kraampjes, genoten van de sfeer, langs de vismarkt geweest (wat een stank, sodeju! door die putlucht heb ik nu een beetje een aversie tegen vis ontwikkeld...) en ’s avonds de zon in de zee zien zakken op een terras terwijl een bootje voorbij vaart. Was zo slecht nog niet, hahaha!

Ook nog langs de kathedraal geweest en naar de Slave Caves hier. Zanzibar was namelijk beroemd om zijn kruiden, maar ook het handelspunt voor de slavernij. Echt een indrukwekkende gruwelijke historie die daar hangt! Wat wel weer grappig was, was dat onze gids Elvis, vond dat marlies een echte “mzungu” (=blanke) was, maar ervan was overtuigd dat ik “mixed” was (ja, ik heb zoeloelippen en stop effe met kijken naar mijn borsten...). Maar nee, ik ben ook gewoon “mzungu”, hoor!

Op het terras Michiel ontmoet, een 38-jarige amsterdammer die Afrika aan het ontdekken was. Erg gezellig en de volgende dag zijn we met z’n drieen gaan snorkelen op het rif. (“...maar ik denk dat het verhaal van kapitein Ortega, best eens waar zou kunnen zijn...”) Hartstikke mooi! Hier ga ik dus ook duiken op het einde van mijn reis, da’s duidelijk! Alleen even een refreshment course, want die duikbrevet is toch wel 2 jaar geleden. Snorkelen was nu genoeg en hartstikke mooi, maar de volgende keer wil ik vanaf de bodem Nemo vinden.

Terug op het strand een filosofisch gesprek gehad met Michiel onder het genot van een Kili (biertje). Toch grappig dat alles wat je nodig hebt op je pad komt! Veel geleerd en wat antwoorden gevonden!

Maandag weer vroeg op om op de pont te springen, in slaap te vallen met de Backstreet Boys op de achtergrond (dit keer gewoon op een stoel naast levende mensen) en naar de immigration office te gaan. En daar, jaja, na de zoveelste schijnheilige glimlach naar het chagrijnige mokkel achter het glas, kregen wij na een uurtje of 3 ons VISUM!!! WOEHOE!!! Wij zijn bij deze inwoners van Tanzania!

De rest van de dag met ons luie gat bij het zwembad op Mikadi gehangen en vroeg gaan slapen.

Voor dinsdag hadden we een eerste klas coupe geboekt in de trein naar Mwanza, de stad vlakbij Sengerema, waar ons ziekenhuis staat. En van deze reis was voorspeld dat die een uurtje of 40 (ja, 40 UUR!!!) zou gaan duren, met misschien een vertraging van 10 uur (ook UUR ja, geen 10 minuten). Dus....
We dachten om 4 uur te vertrekken, maar dat dachten de Afrikanen niet... We zijn pas om half 9 ’s avonds vertrokken... Op dat moment voelde ik zoveel liefde voor de NS! Wat een geweldig treinsysteem is dat toch! Bij deze is de NS mijn maat! Er werden geen bussen ingezet (ook geen kamelen of koeien), dus we zijn als enige blanken tussen de rest van de mensen in de vertrekhal/spoor gaan zitten, om heel veel aangestaard te worden. Ik heb mijn pen nog weggegeven aan een meisje en kreeg de eerste echte glimlach hier terug, erg mooi!

In onze coupe van 6 m2 onze spullen aan elkaar gebonden en naar de sterren zitten turen, om na wat eten in onze stapelbedden te klimmen. Het is wel even wennen om continu te hobbelen en bobbelen over spoor met alle lawaai van die oude trein, maar uiteindelijk went het! Ook de kakkerlakken die over de muur lopen en in de bank kruipen wennen, alhoewel Marlies ze de hele nacht heeft horen lopen en knagen. ’s Ochtends maakte ik de zak brood open om te kijken of daar een kakkerlak in zat en schoot Marlies een meter omhoog toen ze werd aangevallen door de bankleuning. Maar geen kakkerlak in het brood, dus wij hadden ontbijt!

Overdag ons vergaapt aan het afrikaanse landschap! Prachtig! In het begin heel mooi groen en heuvelig, daarna dor/zanderig/droog met de magerste koeien ooit en hele armoedige mensen. Dat was wel effe heftig om te zien!

Vanaf 12 uur was het zo warm in die trein! Echt niet normaal! Ik had het idee dat ik een cake was die gebakken werd in een koekblik genaamd de trein, fucking HEET! Het verbaasde me dat de kakkerlakken op de muur niet ontploften als popcorn zoals bij mais, maar die beesten zijn echte survivors, hahaha! Wij waren iets minder ‘survivors’; allebei alleen maar gaar op bed gezeten, de gloeiende zon die door het raam scheen ontweken en de hele dag konden we niets.... Zo warm! De wind die waaide was warmer dan je lichaamstemperatuur zelf! In de avond werd het gelukkig wat koeler en kwamen we ook in een groener gebied.

Toen het donker was, deur op slot, raampje dicht en stok voor het raam (anders wordt je beroofd ’s nachts). Op en af wat geslapen, maar dat blijft toch lastig in een antieke trein. En o ja, ik moet iemand helaas gelijk gaan geven... Marlies zegt dat ik snurk als ik op mijn rug lig.... En ik maar ontkennen... sorry he!

Marlies is die nacht tante geworden van Tim! Ze kreeg een telefoontje van thuis en ze was voor het eerst tante! Kei leuk!

En uiteindelijk, na veel stops en een kapotte locomotief die gewisseld moest worden, daar waren we!!! In Mwanza! Na 44 uur in de trein gezeten te hebben, kwamen we steeds dichter bij ons doel! Heerlijk om de trein uit te stappen!!! Mwanza heeft ook een vriendelijkere sfeer dan Dar es Salaam, dus dat was ook fijn.

In Mwanza weer naar de boot om naar de overkant te gaan, waar Sengerema ligt. De bootreis was echt prachtig! Het verbaasd me elke keer als ik zie hoe groen Afrika is! Aan de overkant zou ene Rachid met de taxi op ons wachten. Maar toen we uit de boot stapten werd er weer van alle kanten aan ons getrokken. Hoe gaan we die Rachid in godsnaam vinden?! Maar da’s natuurlijk heel naief gedacht, want heel simpel, twee mzungu’s met grote backpacks vallen blijkbaar nogal op, dus Rachid vond ons heel gemakkelijk, hahaha! In een sprint over de overharde wegen naar Sengerema gecrosst. Wel een kip gedood onderweg.... sorry... en toen waren we er!!! SENGEREMA!!!!

We hebben een luxe huis waar nu nog drie co-assistenten in zitten, Annemiek, Pauline en Nienke. Het was echt heel raar om echt te zijn waar je moet zijn, beetje gek en moeilijk te omschrijven gevoel. Ik denk dat ik ook gewoon teveel indrukken heb opgedaan in totaal 50 uur reizen door heel het land met minimaal rust, ik was echt doodmoe! Annemiek en Nienke hebben ons nog meegesleurd om wat te eten, maar daarna wilden we echt naar bed. Genoeg indrukken gehad, genoeg = slapen!

De andere drie co’s gaan zondag weg. Marlies kon gaan slapen in het reservebed. Helaas had ik verloren met kop of munt, dus moest ik in de woonkamer. Prima om daar te slapen, als je maar kunt slapen! Ik was echt bekaf, maar de andere drie nog niet... Toch enkele keren gevraagd of ik nu echt kon gaan slapen, maar uiteindelijk huilend over de flos gegaan met hartkloppingen en al... M’n lichaam had gewoon echt rust nodig. Toen werd het gelukkig wel stil, maar had ik wel een slaappil nodig om rustig te worden, beetje jammer voor dag 1. Maar goed, met alle nieuwe en soms heftige indrukken, is het pas de eerste keer dat ik over de flos ga in Afrika, positief bekijken!

6 uurtjes geslapen en vanochtend naar onze eerste overdracht geweest en rondgeleid in het ziekenhuis. En ik weet eigenlijk niet hoe ik me nu voel nadat ik daar geweest ben: verbaasd, geschokt, moe, kan weinig in me opnemen, zenuwachtig voor maandag, maar ik vind het nu wel heel fijn om deze week van me af te schrijven, haha!

Dus dit was wel weer een te lang verhaal voor jullie, hoop dat jullie het tot het einde hebben volgehouden ;-)
De volgende keer volgen de ziekenhuisverhalen in alle geuren en kleuren!

Doeg lieverds!

Dikke knuff
Maartje