Hujambo!!!

Hujambo!!!

Alles goed daar? Bedankt voor alle leuke postjes en ik heb vernomen dat er nog meer onderweg zijn... ik ben benieuwd! En hoop ook dat alles ook echt hier aan komt, tis toch Afrika he?! Maar vanaf nu heeft het geen zin meer om post te sturen. Ik zit nog iets minder dan vier weken hier in Sengerema, en de post doet er minstens vier weken over om hier te komen.

Met Marlies haar oma gaat het weer goed. Ze was opgenomen in het ziekenhuis met een longontsteking en ze moest een pacemaker. Het ging even niet zo goed met haar en Marlies heeft op het punt gestaan om terug te gaan naar Nederland. Maar gelukkig is ze weer opgeknapt en is de pacemaker geplaatst. Ze is sinds deze week weer thuis. Het was heel erg spannend voor Marlies en ze was ook echt opgelucht dat alles goed is afgelopen. En dat ze natuurlijk ook gewoon lekker hier kan blijven. Als ze naar huis moest, vond ik ook dat ze gewoon moest gaan, maar ik ben toch wel heel erg blij dat ze blijft. Niet alleen voor mezelf om dit niet alleen te doen, maar ook omdat ze een bijzonder mooi mens is om om je heen te hebben.

Volgens mij toch wel meer dan een week geleden dat ik een update heb geschreven, dus ik moet effe alles weer terug halen. Vorige week met name veel last gehad van de malaria. Drie dagen pillen en daarna zou het goed moeten zijn. Na ja, na drie dagen was ik nog steeds een vaatdoek waarvan de dagelijkse bezigheden zich met name op de wc plaats vonden. Het is een beetje een verradelijke ziekte. Het ene moment denk je dat het prima gaat, om vervolgens weer een outburst te hebben van de parasieten in je bloed en jezelf total loss te voelen. Ik heb wel wat pogingen gedaan om alleen ’s ochtends de ronde te doen, maar daarna was ik te moe om nog maar iets anders te ondernemen. Hoi, ik ben Maartje en als je over drie uur terug komt zit ik nog precies dezelfde houding op deze bank. Sinds dinsdag voel ik me pas weer de oude, dus het heeft er wel effe ingehakt. Deze week ook weer gesport en dat ging goed, alleen voelde ik mijn milt continu pijn doen (teken van een after-malaria-dip). Maar ik produceer weer harde drollen, geen koorts en ik heb geen pijn meer in mijn buik. Dus al met al ben ik officieel beter verklaard door Dokter Marlies. Nu alleen nog het wraakzuchtige gevoel, om elke mug die in mijn buurt komt zoemen een pijnlijke dood te bezorgen, enigzins onderdrukken.

De kinderafdeling is nog steeds erg leuk! Die koters zijn erg leuk om mee om te gaan en het werk went steeds meer. Diagnoses, medicatie, wanneer naar huis sturen, bloedtransfusies, etc. Ik weet steeds meer en kan situaties steeds beter in schatten. Ook een paar kinderen gehad die half stikkend van de longontsteking binnen komen op de afdeling. De eerste baby van 3 maanden zwaar hoestend, benauwd, koortsig en in paniek omdat hij moest vechten om te ademen. De eerste keer dat ik een blauw in plaats van een donker kindje hier zag, toch best gek. Goed, een acute situatie en ik heb een witte doktersjas aan dus blijkbaar ben ik de dokter.... AAAAHHH!!!! Heel stom dat je de basis dingen echt wel weet, maar wat er op zo’n moment toch niet helemaal uitkomt. Er stikt hier een baby en ik moet nu wat doen! Maar wat is nu de vraag.... Baby geprobeerd te onderzoeken, maar als je moet vechten om te ademen blijf je niet stil liggen voor de dokter. Boekje uit mijn zak gepakt en toen de logische conclusie getrokken: zuurstof geven! Moet natuurlijk heel dat apparaat in elkaar gezet worden... Maar goed, kon ik ondertussen de beste medicatie opzoeken en regelen. En na een uurtje zuurstof; voila, kind rustig aan de fles, minder blauw, en een infuusje met medicijnen. Deze week nog twee van zulke kinderen gehad en je weet dan gewoon wat je moet doen, zonder paniek in jezelf. Als de koorts niet zakt, meer of andere medicijnen geven en dan komt het goed.
Ik had niet verwacht dat ik het zo naar mijn zin zou hebben op de kinderafdeling, want in Nederland is het niet echt mijn ding. Maar die koters zijn leuk, zeker als je ze weer gezond en wel naar huis kunt sturen.
De zusters zijn ook meer gemotiveerd om te helpen en nemen initiatief om een kind te behandelen. Maar het blijft natuurlijk frustrerend als een bloedtransfusie niet gegeven wordt om wat voor reden dan ook, bloeduitslagen kwijt raken, zusters zelf besluiten om de pijnmedicijnen veel te vroeg te stoppen, het drie dagen duurt voordat een gebroken been in tractie wordt gezet, etc. Maar al met al doen we veel goed werk.
En die kinderen zijn erg grappig en gewoon mooi! Zeker het stoppen met huilen en een stralend gezichtje als ik een klein kadootje uit mijn zak vis. Ook de met elkaar pratende moeders zijn leuk; met een half oog op de blanke dokter geheimzinnig roddelen en in een harde lach schieten als die mzungu-dokter wat woorden swahili terug praat. Het continu gehuil om je heen went, de drukte van alle mensen (want moeders nemen de rest van hun kinderen ook vaak mee); in het begin kun je gek worden van de hectiek, nu vind ik het heerlijk!
Volgende week draag ik alles over aan Marlies. Zij gaat dan de kinderafdeling op en ik ga baby’s vangen in de verloskamers.

Dit weekend zijn Marlies, Mirte en ik naar Marijn en Martijn in Rubya geweest, aan de andere kant van het Victoriameer. Sjoerd bleef in Sengerema, want hij wilde een weekend alleen zijn. Het ging die week prima in huis. Hij heeft wel besloten om naar een ander huis te verhuizen voor meer privacy. We kwamen dit via via te weten, niet echt handig. Maar goed, als hij een ander huis wil, moet hij dat doen. Hij heeft ook meer vrienden hier gemaakt onder de CO-studenten, dus da’s allemaal prima. Ik vond het wel goed gaan nu, ik had wat dingen op een rijtje voor mezelf en had wel het idee dat we het gezellig konden hebben met z’n drieen. Maar tja, als hij het niet opnieuw probeert en weg wil, ga ik hem natuurlijk niet tegen houden. Welke roddels uiteindelijk de ronde doen over onze dokter Sjoerd zal ik zo vertellen en de manier waarop hij bij ons thuis is weggegaan. Anders klopt de volgorde van het verhaal niet meer, haha!

Op naar Rubya! Maar eerst... hoe kom je daar? Eerst met taxi Rachidi (ik kon de daladala effe niet aan met mijn zwakke gestel) naar de ferry, en op naar Mwanza. Daar was Mirte ook en hebben we weer heerlijk gegeten in het Tilapia Hotel. Mister Tulband Manjid was er ook en toen hebben we te luxe gegeten op zijn kosten. Hij was een paar weken naar Nederland geweest voor promotie activiteiten op de vakantiebeurs. En dus had hij een kadootje voor ons.... Stroopwafels!!! Woehoe!!! Manjid is munne nieuwe maat!!!
Later in Rubya bleek dat hij als verrassing ook echt kaas en drop voor ons had meegegeven aan Mirte, echt super dat hij daar dan aan denkt! En ook heerlijk natuurlijk!
Toen kregen we ook nog het voorstel of we een weekendje op safari wilde, op zijn kosten. Hij moest toch naar zijn twee lodges in de Serengeti, dus we konden best mee! En we moesten dan wel zelf de park entree betalen van 50 dollar, de rest van het eten was op zijn kosten en we konden slapen in zijn lodge a 300 dollar per nacht. Tja, moeten we hier nou over gaan twijfelen?! Echt weer te bizar! Maar hij vindt het gewoon leuk om te doen, hij is poepie rijk en er zijn genoeg kamers nu het laagseizoen is. En dan heeft zijn personeel weer wat te doen. Op de vraag of we iets terug kunnen doen, krijg je het antwoord dat als hij in Nederland is, hij het dan leuk zou vinden om uitgenodigd te worden voor een biertje, that’s it! Hij is gewoon echt een goeie vent en hij heeft tot nu toe niets van ons terug verwacht voor wat hij allemaal geregeld heeft.
Dus, over twee weken, effe een weekendje op safari! Heb er heel veel zin in!

We hebben nog uit goede wil gevraagd of Sjoerd ook mee wilde, maar hij wilde liever naar Mwanza dat weekend. Hij vindt stappen in Mwanza belangrijk genoeg om “nee” te zeggen tegen dit voorstel. Volgens is hij ook een beetje laag in IQ ofzo... Maar nu na alle verhalen en ruzies ben ik heel erg blij dat hij niet meegaat. Profiteert hij nog meer van andere mensen en ik vind ook een beetje dat hij het ook niet verdient.

Manjid heeft ons naar de nachtboot gebracht die ons naar Bukoba zou brengen. Het Victoriameer is groter als Nederland, dus we zouden er met de langzame nachtboot er 9 uur over doen.
Echt een ervaring die nachtboot! Je komt daar aan tussen al de Afrikanen die vanalles en nog wat op die boot aan het tillen zijn, iedereen loopt door elkaar en is bezig op de kade. Op een soort plank met twee stangen eraan de (best grote) boot opgegaan met onze backpacks om onze tweede klas slaapcoupe te zoeken. Trap op, trap af, tussen de mensen door een hoekje om, mond dichthouden als je onder een lamp komt anders neem je een hap uit de wolk muggen die eromheen zwermt, en daar was onze tweede klas coupe! 6 bedden op 5 m2, 3 boven elkaar en je kunt er je kont niet keren. Vrouwen en mannen apart, lakens waren er gelukkig en de bedden waren best redelijk. Er zaten drie andere afrikaanse vrouwen in onze coupe, waarvan er 1 goed en gezellig engels sprak, de ander met moeite haar dikke afrikaanse achterwerk onder in het bed gemanoeuvreerd kreeg, en de laatste pas rond 12 uur de kamer binnen kwam. En de drie blanken dus! We merkten niet eens dat we al vertrokken waren, dus het was toch best een goede boot. En wat een avontuur!
Heerlijk op het dek gestaan met de wind in je haren, het schuimende water onder je en honderden kleine lichtjes in de verte die op en neer deinen. ’s Nachts steken de vissersbootjes hun gaslampen aan om de vissen te lokken en te vangen. Echt prachtig om in de verte te zien!
Mirte kende heel toevallig twee amerikanen op de boot die ook naar Bukoba gingen dat weekend om door te reizen naar Uganda. Die zaten in de eerste klas. Marlies bleef in haar bedje en ik ging even mee voor de gezelligheid om in de eerste klas een biertje te doen.
Eerst effe naar de wc (jaja, nog steeds after-malaria-problemen). Tussen de muggenwolken door (mond dicht) mijn neus gevolgd richting de wc’s. De keus tussen hang- en zitwc’s dit keer, wat een luxe! Maar tja, die zitwc’s, die waren niet echt zitbaar, zullen we maar zeggen. Dus maar weer gaan hangen zoals altijd. Deze wc’s kon je wel doortrekken, luxe hoor! Maar alle leidingen waren lek... jammer zo’n natte broek en een niet doorgespoelde massa op de bodem van de wc.... vandaar dat er daar een emmertje staat bij het kraantje... Het doortrekken maakte trouwens ook zoveel lawaai dat er een meisje verschrikt de wc uitvluchte, hahaha!
Kom ik weer terug bij Mirte en de twee amerikanen met een zeiknatte broek... Maar het viel ze niet eens op! Erg grappig dat zulk soort dingen niet eens meer opvallen hier.
De sleutel geregeld om door het hek te kunnen en op naar de bar! Ik toch maar malaria-technisch een fanta gepakt. Het was gezellig met de breedgespierde Jake en die andere waar we nog steeds de naam niet van weten (vanaf een bepaald moment kun je iemands naam niet meer vragen, en aangezien Mirte met hem heeft staan zoenen was dat moment toch wel echt voorbij, hahaha!) en ik ben na een uurtje terug gegaan.
Lekker in mijn bed geklommen en toch wel een paar uur geslapen. Na allerlei dromen dat de boot vast zat in een sloot bij Cappelle aan de Ijssel en dat hij niet om kon keren, werd ik wakker door de knalharde toeter van de boot. Wakker worden, we zijn er!
Uit mijn bed gevallen en mijn tas weer ingepakt. Ik had nog de kleren aan van gisteren, dus dat was makkelijk. Even douchen met deo, tandjes poetsen, nogmaals naar de wc en verstandig doorspoelen met het emmertje, om daarna de kade op te klimmen om om 6 uur ’s ochtends in het donker aan land te gaan in Bukoba.

Drukte van jewelste op de kade en we werden al snel een taxi ingetrokken om ons naar de daladala te brengen. Dit waren weer de ouderwetse volgestampte dala’s die we gewend waren van Dar es Salaam. Hoezo kunnen er geen 5 mensen op de voorbank en kan zij niet bij jou op schoot? Als jij je benen even optilt kan mijn tas eronder en hou jij deze rit ook even mijn kind bij je? Het blijft een hele ervaring!
En deze dalarit begon in het donker en was echt prachtig! Het landschap aan de andere kant van het Vistoriameer is nog groener dan bij ons en de heuvelachtige uitzichten zijn adembenemend. Ik voelde me echt bevoorrecht met deze dalarit in de ochtend. Aan de ene kant hangt de dauw nog in het vallei terwijl aan de andere kant de zon opschittert boven het Victoriameer, echt zo mooi! Af en toe Mirte en Marlies wakker gestompt zodat die de beste plaatjes ook in hun geheugen kon griffen. Ik heb echt zitten genieten van Afrika. Het wordt steeds normaler om hier te zijn, maar ik heb nog vaak momenten dat ik ten volle besef dat ik in Afrika ben en echt mazzel heb dat ik deze kans heb gekregen.
Vervolgens ergens op een volgende dalastandplaats gestrand tussen de marktkraampjes. Toen ik de dala uitstapte waren we natuurlijk weer de bezienswaardigheid van de markt. Ik ben volgens mij nog bijna uitgehuwelijkt daar. Ik had geen idee wat een man tegen me zei, lachte maar lief en zei “prima, wat jij wil”. Toen barstten alle mannen om de dala in luid gejoel uit en kon ik nog maar net wegkomen. Toch best grappig!
Rondgevraagd naar de volgende daladala die ons naar Rubya zou brengen. Een totaal van 4 uur dala over de glibberige hobbelige wegen was ik het toch best wel zat om met mijn neus in de oksel van mijn buurman te zitten terwijl ik tegen Mirte aangeplakt zat met mijn knie in de heup van het meisje die bij Mirte op schoot zat. En ja, ik moest naar de wc.

Maar tatatataaaaaa, het ziekenhuisterrein van RUBYA!!! We werden al snel door een man geholpen en naar het huis van de student doctors gebracht. We hoorden vanuit een ziekenhuisraam al een stem ons roepen en Marijn was op de afdeling de ronde aan het doen, maar ze zou snel komen. Al snel ging de roddel over het terrein dat de stundet doctors visitors hadden, echt een happening hier!
Marijn en Martijn hebben echt een heel leuk huis! Lekker ruim met een woonkamer, tuin, keukentje en vier slaapkamers. Gezellig ingericht door de andere co-assistenten die voor hun daar zijn geweest.
En het was natuurlijk erg leuk om Marijn en Martijn weer te zien! Ze hadden alles supergoed voorbereid en je voelt je echt welkom als je aankomt, hoe gaar je ook bent.

We hebben een heel leuk Hollands weekend gehad met erg veel eten, met name van de kaas, stroopwafels en drop van Manjid werd er volop genoten. We hebben ook heel mooi gewandeld daar, want de omgeving is echt prachtig! Tussen de heuvels met in de verte het Victoriameer en de geur van eucalyptusbomen om je heen. Heerlijk! Het heeft veel geregend het weekend (toepasselijk Hollands, hahaha!), dus we konden niet helemaal naar de waterval wandelen daar, maar ik heb erg genoten ook zonder waterval. Ik pufte er zowiezo een beetje als een oud paard achteraan. Ik gooi het maar op de after-malaria, maar die Kilimanjaro beklimmen wordt toch wel pittig op het einde van mijn reis....
Leuk om ook een ander dorpje te zien, boodschappen te doen op de markt daar en rond te kijken hoe het ziekenhuis er daar uit ziet. Allemaal heel anders maar toch ook hetzelfde als hier in Sengerema. Ook erg genoten van een biertje in een rieten hutje terwijl er een kerkkoor op de achtergrond prachtig aan het repeteren was.
Marijn en Martijn hebben op 5 minuten afstand van hun huis het uitzicht over het vallei. Ook prachtig om daar overdag te staan staren en ’s nachts met z’n vijven op je rug te liggen kijken naar de sterren. Het was zo helder dat je de melkweg kon zien. Natuurlijk was er de discussie of we nou hetzelfde paard in dezelfde sterren zagen of dat we allemaal een ander paard zagen, erg grappig. Iedereen heeft nog een wens gedaan op een vallende ster, want we hebben er allemaal wel eentje gezien.
Ook de legendarische filosofische gesprekken vinden op zo’n moment plaats, waar vooral Martijn en Mirte goed in waren. Martijn: “ Als die sterren allemaal zonnen zijn, dan moet er toch wel ergens anders nog leven zijn in het heelal?” Antwoord Mirte: “ Als dat echt allemaal zonnen zijn, dan moeten we nu toch wel bruin worden?” Ik heb echt bijna in mijn broek gepist van het lachen!
We hebben ook nog een kip geslacht! Nou ja, ‘we’... Er waren een haan en een hoen gekocht, die een week in het hok hebben vertoeft. Nadat de haan de hoen nog een goeie beurt had gegeven, heeft Mirte de nek van de haan doorgehakt terwijl Martijn hem vasthield. De hoen lag nog helemaal voor pampus omdat die toch wel een zware week had gehad, en die heeft Marijn snel uit haar lijden verlost. Vervolgens zijn de kippen geplukt door Marlies, Mirte en Marijn. Daarna hebben Martijn en Marlies de ingewanden eruit gehaald. En ik? Waar is Maartje in dit verhaal, hoor ik je denken... Deze held heeft de foto’s gemaakt, hahaha! Ook een belangrijke taak hoor!
Zo’n kip slachten, ik werd er een beetje misselijk van... en dat wil chirurg worden... Ik hou er gewoon niet zo van om iets dood te maken en geconfronteerd te worden met wat je op eet. Ik vind die illusie van de kipfiletmachine gewoon fijn! Maar nu neig ik dus nog meer naar de vegetarische kant. Maar het was toch wel leuk om die kippen op te eten en ze waren goed gekruid.
We hebben ook nog de lokale drank gedronken, pombe, bij een 95-jarige man thuis. Een oude schuifelende man met een bril op met jampotglazen en een groet glimlach. Een familie die hem omringde en het een happening vonden dat we bij hen het Tanzaniaanse brouwsel kwamen drinken. Met de vrouw die naast me kwam zitten, voelde ik echt een band terwijl we geen woord gezegd hadden en de helft van wat ze zei was me nog wat onduidelijk. Maar ze was echt heel erg leuk, soms heb je dat met mensen. Je hoeft niet altijd te communiceren met taal, met sommige mensen zit het gewoon goed zonder dat je ze kent of in dit leven ooit nog eens tegen komt.
De pombe was een beetje bocht eigenlijk. Als ik geen buikpijn had gehad, had ik gewoon lekker mee de flessen mee leeg getikt die op tafel werden gezet, neus dicht en niet nadenken! Maar 1 glaasje was echt genoeg. Pombe was in deze ‘brouwerij’ een hele sterke doorzichtige drank die iets van 80% alcohol bevatte. Maar een van de mannen beweerde dat je er geen kater van kreeg en dat je na 1 fles nog makkelijk aan het werk kon in het ziekenhuis (hij had zelf toevallig die avond dienst en was gezellig mee aan het drinken). Maar toen Martijn, Marijn en Mirte naar huis zwalkten, de flessen werden door hen leeg gedronken met Marlies en ik als de verstandige watjes, had ik daar toch wel mijn twijfels bij....
Al met al was het weekend heerlijk! Lang geleden dat ik zoveel heb gelachen en het voelde voor het eerst dat ik hier vakantie had.

Op zondag afscheid genomen van Marijn en Martijn en een auto geregeld die ons naar Bukoba zou brengen. We hebben niet de normale weg genoemen, maar de ‘shortcut’ naar Bukoba. En zoals moeders vroeger altijd zei, always take the long way home... Het had flink geregend en de shortcut was soppig en een deel was ook afgesloten. We zijn ook nog effe in een maisveld beland waar we de weg hebben gevraagd aan een oude man die daar in zijn hutje woonde. Avontuur, avontuur! Maar zoals moeders ook altijd zei, uiteindelijk komt alles goed en zijn we in Bukoba aangekomen.

Een hotel daar gezocht waar ze nog 1 kamer vrij hadden, gelukkig voor drie personen. Wij heel tevreden, want we hadden een douche! Een warme douche nog wel! Maar toen we naar het plafond keken.... helemaal bezaaid met muggen die aan het slapen waren.... Sta je dan met je malaria-fobie! Het bed van Mirte had geen klamboe, maar die hebben we na vele malen uitleggen weten te regelen. De klamboe moest alleen nog wat aan elkaar geplakt worden.
Mirte en Marlies gingen nog een uurtje Bukoba in voor het eten, maar ik was moe moe moe. Het bed met frisse lakens lokte me, dus ik besloot tot een schoonheidsslaapje. Maar het bed zelf stonk een beetje naar urine... maar tja, shit happens! Hoe langer je in Afrika bent, hoe minder je het allemaal boeit, dus ik heb een heerlijk tukje gedaan op het urinebed!
Marlies en Mirte kwamen terug met gefrituurde sprinkhanen die erg lekker waren. Ze smaken naar een soort chips, heel bijzonder! We wilden nog wat bewaren voor de ochtend, maar in de ochtend bleek dat de handelsroute van mieren die eerst langs de muur van de kamers trok, zich verplaats had naar het zakje sprinkhanen op tafel. Geen sprinkhanen voor ontbijt dus! Maar we hebben later nog wel wat gekocht en daar hebben we met name Elizabeth en Matha inclusief kinders blij mee gemaakt. Sprinkhanen zijn echt een lekkernij hier! Ook nog wat aan Sjoerd gegeven en aan de buren, die het ook wel lekker vonden.
In de avond heerlijk op het strand gedineerd om vervolgens in onze muggenkamer in het urinebed te kruipen. En in de ochtend: een warme douche!

De volgende ochtend op de dagboot gestapt naar Mwanza. Het regende nog steeds en het was slecht weer. Dit was een snellere boot dan de nachtboot, maar uiteindelijk hadden we door het slechte weer 2 uur vertraging. Ik ben ook nog ziek geweest op de boot. Zowiezo nog een beetje een zwak lichaam en dan zo’n boot op de over de golven zwalkt en stuitert terwijl een keiharde Tanzaniaanse soapserie opstaat met veel gekrijs/gejammer/gegil... shoot me now... Ik was erg blij dat we er waren!
In Mwanza nog via de Sultan Manjid een uurtje wezen kijken in het Hindoe Hospital dat in aanbouw is. Wat die man toch allemaal voor projecten heeft lopen, echt ongelofelijk!

Op de ferry gestapt en uiteindelijk weer in Sengerema aangekomen. Home sweet home! Thuis had Sjoerd al het bier op en niets nieuws gehaald, waren de schaarse bussen pringles op, waren de helft van de chocoladerepen die Marlies uit Nederland opgestuurd verdwenen, geen koffie, tuinstoel kapot in de tuin.... ....
Na eerst gezellig met hem gepraat te hebben, heeft Marlies er wat van gezegd (ik kan niet heel veel goed doen bij hem) en toen was er wel een “sorry” en vond hij het volgens mij ook erg lullig allemaal. Hij had een feestje hier gehad met zijn nieuwe vrienden en die hebben dus alles gewoon gepakt en opgegeten. Uiteindelijk is hij nog bestolen door iemand uit de groep van zijn nieuwe vrienden. Echte vriendschap als ze van je jatten! Ik was alleen maar blij dat ik in een opwelling mijn slaapkamerdeur op slot had gedaan en Marlies had hetzelfde gedaan.

Dinsdag kondigde Sjoerd aan dat hij die avond zou gaan. Toen Marlies vervolgens nog wat afspraken wilde maken om het verloop verder duidelijk te hebben, ontstond er echt een knallende ruzie. Hij heeft twee weken van alles op lopen kroppen en niets gezegd over wat hij bij ons als probleem zag. Echt allerlei oude koeien werden uit de sloot gehaald, waarvan alles van onze kant uit echt niet slecht bedoelt was maar wat hij wel zo heeft opgepakt. Hij had zich geen moment welkom gevoelt hier, terwijl we hem toch echt dagen aan het handje meegenomen hebben. En dat was met name dus mijn schuld. We waren heel zijn Afrika-ervaring aan het verpesten. Maar goed, wij hadden een hele leuke Afrika-ervaring hier, totdat jij kwam meneer Sjoerd!
Vervolgens werd ik nog even afgebekt en kreeg ik allerlei onredelijke opmerkingen naar mijn hoofd. Het deed me toch wel weer pijn: ik was egoistisch, dacht alleen aan mezelf en niet aan de patienten, en ik stond hier echt niet voor de patienten klaar want daar was ik te egocentrisch voor. Vervolgens zou ik letterlijk gezegd hebben dat ik wilde voor stellen dat hij het huis uit ging, waar Marlies had bij gezeten. Toen was effe de maat vol! Ik heb dat echt niet gezegd, dus ik werd echt heel kwaad dat hij me zo’n leugen toe schreef. Hij is niet door gegaan met nog meer beschuldigingen, want als blikken konden doden.... Wat een eikel!
Daarna heeft hij nog even boodschappen gedaan uit onze ijskast en was hij gelukkig WEG! Eindelijk opgerot, wat een opluchting! Geen drammerig klein kind meer in huis! Ik heb me wel de hele avond kut gevoelt over de beschuldigingen die ik naar mijn hoofd kreeg, weer flink zitten twijfelen aan mezelf of ik het allemaal wel goed deed.

Maar dat gevoel was al snel weg na de roddels die ik in het ziekenhuis oppikte! We kwamen achter de roddel dat Sjoerd hier niet is om als arts goed werk te doen, maar om hier lekker de vrijgezel uit te hangen en te naaien wat hij kan. Ja, je leest het goed... gewoon heel erg triest!
Hij profiteert hier van zijn status als arts en als rijke blanke. Hij geeft meisjes hier valse hoop en misbruikt zijn blanke doktershuid. Persoonlijk vind ik het echt walgelijk en is het beetje respect wat ik voor hem had nu helemaal weg. In het weekend was er dus niet alleen een ‘feestje’ bij ons thuis... en toen was ik nog blijer dat mijn slaapkamerdeur op slot zat!
Ik vind het echt een waardeloze gast nu en hecht ook helemaal geen waarde meer aan zijn mening en wat hij van me vindt. Kijk jij maar eerst eens naar jezelf en kijk ook effe of je jouw fouten niet op mij projecteert! Het verklaard ook een hoop waarom hij zo waardeloos voorbereid en niet medisch onderricht hier in Tanzania aan kwam. Het arts-zijn is een beetje voor erbij. Hij is de persoon die hier niet voor de patienten is. Hij heeft niet eens een medisch zakboekje, geen idee hoe hij hier medicijnen voorschrijft en diagnoses stelt; beetje natte-vinger-werk denk ik, als zijn vingers tenminste niet nat zijn van iets anders.
Hoe meer ik ook naar zijn monologen luister tijdens de lunch, hij komt wel elke dag nog lunchen, hoe meer ik zie dat hij hier de egoistische is. We zien wel hoe het loopt. Als hij zich echt onverantwoord gaat gedragen tegenover de mensen, patienten of tegenover ons, hebben we nog wel een boekje wat we over hem open kunnen doen.
ik vraag me ook wel af waarom je zo wordt. Ik denk gewoon dat hij in Nederland weinig voorstelt en dat hij hier wel aanzien krijgt en menzen tegen hem opkijken. En daar maakt hij dan misbruik van. Laat dit nou net weer de reden en instelling zijn dat je in Nederland niets voorstelt. Is het cirkeltje weer rond.

Dit waren ongeveer wel de verhalen weer vanuit het verre Afrika. Ik heb gisteren trouwens nog een worm uit de teen van Marlies gesneden die daar lekker eitjes aan het leggen was. Ik een malaria-beestje, Marlies een worm in haar grote teen! Mooie Afrikaanse souvenirs, hahaha!

Ik hoop dat alles goed is daar in Nederland en ik zal wat zon naar jullie toe sturen. Ik hoorde dat het weer is begonnen met vriezen... brrrrrr....
Take care!

Houdoe war!

Dikke kus
Maartje