Geita-Kalibego-Sumve

Hallo daar!

Nog maar drie weken en dan is het coschap al voorbij! En dus nog maar 6 weken totaal... In het begin had ik helemaal niet het idee dat het hier snel voorbij ging, maar nu lijkt de tijd echt voorbij te vliegen!

Vorige week een diverse week gehad. Vorig weekend zijn Marlies en ik naar Geita geweest met mister Tulband en zijn vrienden. (En Aniek, Manjid stond inderdaad op de vakantiebeurs dit jaar, volgens mij hebben jullie elkaar dus ontmoet, hahaha!) Mirte en Merel (een nieuwe verloskundige-studente uit Nederland) waren dat weekend ook mister Tulband tegen het lijf gelopen en waren ook in dezelfde excursie beland, erg grappig en gezellig!
Geita is een wat groter dorp en ook wat welvarender dan gemiddeld. Het dorp is omringd door goudmijnen. Wij vonden het dus leuk om een keer in zo’n mijn te kruipen, maar helaas mocht je er als buitenstaander niet in, jammerdebammer... Maar niet getreurd, de Sultan was in Geita namelijk de eigenaar van ee katoenfabriek. Dachten wij dat we ondergronds gingen in de goudmijnen met een hoofdlamp op, eindig je op een katoenfabriek; surprise!
Die fabriek was erg interessant om te zien: al die machines, heel het katoen-maak-proces, dat je uit de zaadjes van katoen olie maakt om te koken, goed en slecht katoen, etc. Erg leuk om te zien!
We konden slapen boven het kantoor van de katoenfabriek met ieder een eigen kamer met warme douche, woehoe!!! En Sultan Manjid had natuurlijk voor allerlei lekkernijen gezorgd, waaronder kaas, olijven en chips, die we ’s avonds heerlijk hebben opgepeuzeld met een wijntje of biertje. Hele mooie zonsondergang boven de bergen met goudmijnen. En overal die nachtgeluiden; krekels, vogels, vleermuizen, het leek wel de camping! Zeker toen Manjid een vuurtje stookte om te kip op de gaan koken! Op-de-camping-gevoel! Ik had bijna de neiging om met een wc-rol naar het wc-blok te lopen, maar goed, we hadden allemaal een eigen kamer, dus dat was niet nodig.
Het eten was erg lekker, maar die Indiers he... de vlammen schieten uit je reet van de hoeveelheid pepers, hahaha! Maar ik denk dat ik dat weekend mijn tong wat ongevoeliger heb gemaakt hiervoor, ben ik in ieder geval goed voorbereid voor het hete eten tijdens de safari in de Serengeti volgende week! Maar het was gezellig, lekker zitten lachen met een biertje erbij.
De volgende dag moesten de mannen werken en overleggen over de gang van zaken in de fabriek. Wij vieren konden lekker chillen. Uiteindelijk zouden we hike doen in het bos hier. Maar of dat nou echt een hike was... het was een minimale training voor het beklimmen van de Kilimanjaro, en met minimaal bedoel ik ook echt minimaal... Een uur erheen gereden, onderweg nog controle gehad zonder paspoort, waar we gelukkig goed doorheen kwamen bij de pistoolmannen. Eenmaal in het bos 5 minuten de ene kant opgelopen, toen we niet meer verder mochten van de gids. “Huh? Hoezo?” Er bleek een simba te zitten in het gebied daar. Je weet wel, simba uit de Lion King. En die had ook nog kleine simba’s waar ze nogal beschermend voor zijn. Goed, dan gaan we maar terug.... De andere kant opgelopen en na een half uur weer in de auto gestapt. Onderweg op die wandeling met mijn kop boven een enorme mierenhoop gehangen om te kijken hoe ik het beste mijn hand door de verschillende gaten kon steken voor een goeie foto. “This is a good place for snakes to live in”. Goed, dan maar geen foto... Terug naar de fabriek en lekker geluncht.
De terugweg was nog erger dan de daladala; de reden echt keihard want de laatste ferry moest gehaald worden. Ik ben niet snel wagenziek, maar ik heb enkele malen mijn pepertjes van de lunch terug geslikt.
Op de heenweg trouwens nog een meisje met malaria aan de rand van de weg gevonden, die het niet meer haalde om naar het ziekenhuis te lopen uren verderop. Ze lag er waarschijnlijk al een tijdje, mensen stoppen niet meer zomaar om mensen te helpen. Hier geldt: survival of the fittest. Heb je geen geld voor een lift of kun je die uren niet meer lopen, dan is dat jammer voor jou; echt kei hard zijn ze hier! Je gaat letterlijk langs de rand van de weg dood aan malaria. Manjid heeft vervolgens een vrachtwagen betaald om haar naar het ziekenhuis te brengen.
Eenmaal thuis nog effe bij de buren Ytje en Harold zitten chillen met een biertje in de tuin. Goed gepraat en veel aan Ytje gehad.

’s Avonds was Marlies een beetje ziek zwak misselijk. Maandag kreeg ze koorts en toch maar een bloodslide gedaan voor malaria... En ja hoor, malaria! De hele week heeft ze er toch best wel last van gehad, ondanks de medicijnen. Ik dacht de hele tijd tijdens mijn malaria dat ik me niet zo moest aanstellen, maar steeds als ik haar ellendig op de bank zat zitten en hoorde dat ze vond dat ze zich niet zo aan moest stellen, moest ik eigenlijk toch wel lachen. Ziek is ziek, malaria is kut, en nee dan stel je je niet aan. Maar gelukkig is ze weer wat aan de beterende hand!
Even de stand van Lariam vs Malarone; 1-1.

Maandag en disndag heb ik Marlies ingewerkt op de kinderafdeling. Gek om weg te gaan van deze afdeling, maar ook fijn dat ik het kan overdragen aan Marlies en niet dat er geen arts op de afdeling staat. Nog de laatste kadootjes uitgedeeld, wat erg grappig was onder de kids en mama’s!

Woensdag zijn we naar Sister Peg gegaan in Kalibego (of hoe je het ook schrijft). Ze is een oude amerikaanse (de voedselschaarste van Afrika heerst niet in sister Peg’s huis...) non die daar een school heeft opgestart. Ze geeft ook les voor kleermaaksters, zodat meisjes een beroep krijgen. Heel leuk om te zien en we waren natuurlijk de bezienswaardigheid!
Sjoerd was ook mee en eigenlijk was het erg gezellig met hem. Ik heb erg zitten lachen met hem en het klikt weer een beetje. Ik denk dat het goed is dat we in een ander huis wonen en dat het verder gezellig kan zijn. Hij heeft veel dezelfde interesses als ik, dus genoeg over te lachen. Fijn dat het een stuk beter gaat en prive ziet hij maar wat hij doet. Marlies heeft veel geslapen met die malaria, maar heeft wel alles meegedaan.
We hebben daar alle kinderen van de school nagekeken en daarna een ballon gegeven. Fijn om voornamelijk gezonde kinderen te zien en ze daarna helemaal gek zien worden als ze achter een ballon aan gaan.
Kalibego is een heeeeeel klein dorp, met een lokale bar een een kerk, that’s it. Met Sjoerd nog een biertje gedronken onder de citroenbomen en ’s avonds film gekeken op de laptop; “The gods must be crazy”, erg leuk!
Donderdag nog wat kids gezien en toen weer hobbeldebobbel terug naar Sengerema.

Vrijdag samen met Marlies op de labour gewerkt. Ik heb mijn eerste bevalling gedaan, woehoe! Een jongetje! Met een blije moeder!
Ik vond alleen de nurse die erbij stond wel erg irritant. De hebben hier de gewoonte om tijdens de bevalling de moeder te slaan en steeds gloeiend hete thee naar binnen te gieten... Ik moet daar nog even aan wennen, maar Marlies vroeg heel beleefd of ze niet wilde slaan. Ik hoop dat ik zo kalm kan blijven... Maar goed, we will see next week!

Vrijdagmiddag na het middagtukje van Marlies en mij, weer op weg! Dit maal naar Sumve, een dorpje verderweg waar Mirte en Merel nu wonen en waar 10 jaar geleden mijn zus Annemiek haar coschappen heeft gelopen. Ik was dus erg benieuwd!
Dus eerst een uur hobbeldebobbel naar de ferry, half uur met de boot waarbij menig man een praatje met je wil maken en je telefoonnummer wil, wat dingetjes snel geregeld in Mwanza, met de taxi naar een daladala-standplaats aan de andere kant van de stad, daar in de daladala gekropen om hobbeldebobbel twee uur later in Sumve uit te stappen. Onderweg nog een klapband gehad, welke verbazend snel gefixt was! Maar je kunt niet in Afrika zijn geweest zonder autopech, hahaha!
Sumve is leuk, maar wel erg klein in vergelijking met Sengerema. Het ziekenhuis is ruim opgezet en er zijn veel dingen herkenbaar van ons ziekenhuis, maar natuurlijk wel een beetje anders. Heel leuk om alles te zien, met name omdat m’n zus daar 10 jaar geleden ook heeft rondgelopen.
Het huis is heerlijk! Grote afgeschermde tuin, waar je zonder gestoord te worden kunt gaan zitten, wat we dus ook de hele avond hebben gedaan. Mama Helena had erg lekker gekookt. Ze had de hele dag in de keuken gestaan voor de gasten en dat was te merken. Ze kende mijn zus ook nog! Legde uit hoe Annemiek eruit zag en wist ook nog hoe de collega Kitty uit Sengerema destijds eruit zag. Dat ze de oudste was was 6 en een jonger zusje had die post stuurde (misschien was ik dat wel). Heel erg grappig! Annemiek, je krijgt in ieder geval de groeten en ze was heel blij dat je zwanger was van de tweede!
De volgende dag weer in de dala gekropen om weer terug te gaan naar Mwanza. ’s avonds gegeten in een hoog gelegen restaurant, waar je je de zonsondergang kon bekijken boven het Victoriameer en de rest van de stad; heel erg mooi! Daarna zijn Mirte en Merel nog wat gaan drinken, maar Marlies en ik waren bekaf door de hectische week... Lekker naar ons bedje gegaan in het Lake Hotel!

Zondag nog meer dingen geregeld, nog effe langs Manjid en Lucas gegaan, terug op de boot, in de daldala... en toen weer THUIS!

Genoeg gereisd deze week! Leuke week en ik had de afleiding ook wel nodig. Piekeren was het motto van deze week, thuis ging het een en ander niet zo lekker, dus alle afleiding was meer dan welkom. Maar tja, alles komt uiteindelijk goed, op welke manier dan ook.

Dat was het weer! Fijne week voor jullie!

Dikke kus
Maart