Heri mwaka mpya (=gelukkig nieuwjaar!)

Hallo iedereen!

Bij deze wens ik je een heel gelukkig 2009! Dat het een mooi jaar mag worden om van te genieten! En ik hoop dat de kerstdagen ook erg gezellig waren bij iedereen.

Ik heb al een tijdje niet geschreven, dus veel te vertellen over de afgelopen tijd hier in Tanzania. Je maakt hier zoveel meer mee dan in Nederland in een week, zeker nu met de feestdagen.

Kerst was verrassend gezellig! Ik zag er om heel eerlijk te zijn een beetje tegenop, maar eigenlijk was het heel erg leuk! Ik heb thuis nauwelijks gemist. Ik had alleen een beetje heimwee toen m’n familie nog niet had gebeld op tweede kerstavond, maar uiteindelijk bleek dat ze steeds probeerden om te bellen, maar dan iedere keer in de Ivoorkust uitkwamen... Jaja, lang leve de telefoonlijnen in Afrika, hahaha! Maar goed, uiteindelijk wel effe lekker zitten bellen met m’n moeder op derde kerstdag en met oud en nieuw weer, inclusief Marianne en Els, en tijdens het Nederlandse oud en nieuw belde Aniek ook nog effe. Heel fijn om de stemmen te horen en erg leuk dat ze belden (en er ook nog eens doorheen kwamen, haha!)!

Maar Kerstmis 2009 dus! Een dag voor kerstmis kwamen Marijn (uit Rubya) en Mirte (uit Sumve) naar ons dorp om kerst te komen vieren en Sengerema te bekijken. Wij hadden er een kort dagje van gemaakt en er bij de kerstviering van het ziekenhuis (lees bij kerstviering: iedereen in een kleine collegezaal geduwt, waar er wordt gebeden, gezongen en gepreekt in het swahili, en iedereen krijgt een flesje cola) ertussenuit gepiept om ons rokje op de markt op te halen (wat een ramprokje bleek te zijn... Sugar Lee Hooper had het nog niet aangedaan... Marlies en Ietje probeerde het nog goed te praten, maar de leuk-voor-carnaval-gezichtsuitdrukking zegt toch meer... en ik had het nog wel zo goed uitgelegd aan de kleermaakster...). Wij schijnheilig de tent een beetje opgeruimd voor de gasten, bedjes opgemaakt en naar de weg gelopen om ze op te vangen als ze verwilderd uit de daladala gegooid werden.
En wij wachten... en wachten... toch wel een beetje ongerust aan het worden omdat het best een hassel kan zijn bij de ferry... en wachten... Om vervolgens Marijn’s blanke hoofd te zien opkijken tussen de mensen in een vrachtwagen. Mirte toverde zich van achteren tussen de stoelen door naar buiten en et voila; de gasten zijn gearriveerd! Blijkbaar reden er weinig tot geen daladala’s vanaf de ferry naar het dorp rond de kerstdagen, dus hadden ze een rit geregeld met een vrachtwagenchauffeur. Nou, dat kan dus ook, haha!
Alle kinderen sloegen op hol vanaf het moment dat er nu dus 4 ipv 2 blanke mzungu’s in Sengerema Mission rondliepen (en ook nog met elkaar rondliepen). Overal waar we kwamen nog harder gillende kinderen. En Marlies en ik maar denken dat ze het maximum aan decibellen wel gehaald hadden... no way dus, naar mzungu’s gillen kan altijd harder!

Die avond veel gelachen en zitten kakelen over van alles en nog wat. Lekker gegeten, want Elizabeth had meer gekookt die middag. ’s Avonds zijn we naar de kerk gegaan voor de kerst-mis in een katholiek kerkje verderop. Wij lopen erheen in ons kloffie gare kleren, is iedereen echt helemaal opgedoft in de kerk, terwijl ze opkijken naar de 4 blanke mzungu’s in hun kerk... Oh.... Overal werd geheimzinning “mzungu’s?!’ gefluisterd, terwijl ze schichtig naar ons keken... Oei, 4 mzungu’s is dus wel effe een happening nu, staan wij daar op onze slippertjes.... Maar goed, we zijn achteraan gaan staan, zodat we ook makkelijk weg konden sneaken. Hier en daar werd vervolgens een bil verplaatst en ziedaar; als de scheiding van Mozes en de rode zee, verschenen vier plaatsen op de kerkbanken tussen alle dikke achterwerken. Erg grappig om te zien en je voelt je wat meer welkom, ondanks je huidskleur.
De mis begon natuurlijk veel te laat, maar toen het begon; echt geweldig!!! Buiten begonnen mensen (erg mooi) te zingen en dat gezang kwam steeds dichterbij en dichterbij. Een hele groep dansende en zingende kinderen kwamen de kerk binnen, kaarsendragers tussendoor, de misdienaars gevolgd door de pastoor, een zingende groep vrouwen in lange geelgekleurde kledij, nog meer kaarsen tussendoor, en het eindigde met de krachtige lage zang van de mannen op het eind. Allemaal klappende handen op de maat, iedereen die mee bewoog op de klanken van de zanggroep en mensen die mee zongen. Echt zo mooi! Ik had helemaal kippevel! Echt geweldig!
Vervolgens werd er wat gezegd in het swahili en ging iedereen staan, vervolgens knielen, zitten, staan, knielen, staan, zitten (geen idee wat, hoe, waarom, maar gewoon om je heen kijken en je ziet vanzelf in welke lichaamshouding je op dat moment moet bevinden, alhoewel er wel een vertraging in zat in het aannemen van de houding bij de mzungu’s).
Daarna ging het koor weer zingen. En weer zo mooi! Ik herkende wel een beetje de melodie van de kerstliedjes, erg grappig! Mensen waren een beetje aan het meeklappen, meezingen, wiegden mee op de muziek, gewoon gezellig met z’n allen in de kerk.
Maar toen... de preek... die leek echt jaren te duren, maar in werkelijkheid heeft deze een uur heeft geduurd. En in het swahili... op-snel-tempo-gesproken-swahili... niet te verstaan dus... De sfeer in de kerk werd al snel wat saaier. Nou ja saaier, iedereen viel in slaap... letterlijk... Zit je daar in een katholieke kerk op een hard bankje, te ‘luisteren’ naar een preek in het swahili, terwijl de rest van je bankje in allerlei posities zittend aan het slapen is. Je kijkt om je heen en je ziet de rest van de kerk ook met bosjes tegelijk in slaap vallen. Af en toe maakte de pastoor een grapje en moesten mensen in hun slaap lachen. Ik vond het een te grote cultuur-happening, dus ik heb mijn ogen uitgekeken. Ook viel er steeds een vrouw achter me tegen mijn rug in slaap, dus dat hield me ook wel wakker. Achter me hadden Marlies en Marijn het iets moeilijker om wakker te blijven. Mirte had zich cultureel ook helemaal aangepast, die heb ik een keer wakker geport.
Toen de heilige communie begon en het wat rommelig werd in de kerk, zagen Marlies en Marijn de kans schoon om er stilletjes tussenuit te taaien... Maar tja, hoe onopvallend doe je dat nou als enige blanke groep in de kerk... Zij zaten achteraan en waren vrij snel uit hun rij weg. Maar Mirte en ik zaten wat naar voren en we zaten wat meer in het publiek gestapeld. Ik probeerde me subtiel uit het kerkbankje te wurmen, met Mirte achter me. Terwijl ik met 1 voet de heilige grond van het gangpad had bereikt, struikelde ik over een oude vrouw die in het gangpad zat/lag die ik niet had gezien. Ik probeerde mijn balans te houden, maar ik nam in het moment van schrik en disbalans met mijn rechterbil het bakje wijwater onopgemerkt mee, dat los op een houten standaard stond... Ik had niet echt iets in de gaten, want gelukkig was Mirte achter mij die het vallende bakje wijwater een corrigerend duwtje gaf, om verder drama te voorkomen in onze ‘onopvallende’ ontsnapping richting de uitgang van de kerk. Thank God, hahaha! Of eigenlijk, thank Mirte!
Maar die 2 ½ uur kerk waren toch wel erg leuk, cultuur ten top! Maar die 4 ½ uur kerkdienst waren toch effe too much...

De volgende dag: it’s Christmas! Je weet het, maar het gevoel was er niet echt... De zon schijnt, je loopt in je korte mouwen, geen familie, geen afgeladen koelkast met eten en lekkers, geen kerstboom met kerststal... Maar de kerst-kanga van Marijn maakte al heel wat goed en jaja, ze had ook kerstmuziek meegenomen uit Nederland! Helemaal super! Lekker ontbeten en daarna naar Dr. Carl gelopen voor ranja en zelfgemaakte popcorn. Was een gezellig begin van de kerst.
Daarna zijn we met z’n vieren aan het koken geslagen, want het kerstdiner zou die avond bij ons zijn. Alles gesneden, schoongemaakt, gekookt, gekruid, geklopt... Alle gerechten hebben we echt met z’n vieren gemaakt, ieder had wel iets voor een gerecht gedaan. Zeker het zakje slagroom wat we hadden gevonden was het toppunt; we hebben met z’n vieren een uur onze arm uit de kom geklopt om de slagroom voor het toetje goed te krijgen (blijkt naderhand dat de buren gewoon een mixer hebben...tja...).
Nog effe optutten (gelukkig mocht ik een rokje van Mirte lenen, was heel fijn om we weer effe vrouw te voelen en niet die backpackerszooi aan te doen) en de tafel dekken. Om 5 uur waren we klaar en toen kwamen precies de andere eters binnen; dr. Carl en de buren Ietje en Harold. Ook Zuster Marie Jose kwam nog even langs om een drankje te doen en ons zalig kerstfeest te wensen.
Na het momentje stilte voor het eten (met heel toepasselijk “Last Christmas” van Whamm op de achtergrond) konden we beginnen. Als eerste de vissoep, daarna gevulde paprika’s, lasagna en salade van Harold, aardappeltjes uit de oven van Dr. Carl en salade en kool met soja, vers fruit met slagroom en koffie met whiskey (van onze vriend Jozef (niet die van Maria, gewoon van hier uit de buurt)) na. Lekker wijntje erbij en het was echt heel gezellig! En lekker! Veel gelachen en me vol zitten douwen met het teveel aan eten; echt kerst dus, hahaha! Ik had ook wel een beetje het knusse gezellige thuisgevoel van kerst. Een geslaagde avond dus!

Tweede kerstdag weer lekker ontbeten en daarna hebben we Mirte en Marijn Sengerema laten zien. Eerste de markt in Sengerema-city en daarna het ziekenhuis laten zien. Leuk om iemand te laten zien wat je doet en waar je woont! Ik heb ook erg veel zin om Rubya en Sumve ook te bekijken.
Tiidens de kerstdagen werden we door veel mensen begroet met “Halleluja!” Okee... halleluja?! Wat moet ik hier nou op terug zeggen?! Gloria in excelsis deo??? Uiteindelijk werd er in gebrekkig engels uitgelegd wat nou de bedoeling was van de “halleluja”-groet. In plaats van “Give me money”, verwachten ze nu van elke blanke dat als ze “Halleluja” met kerst zeggen, dat je ze dan een kadootje/geld geeft. Ik heb nog nooit naar mijn kleding gekeken om voor de zekerheid te checken of ik niet per ongeluk een rode jas met wit bont had aangetrokken. Effe mijn kin voelen.... nee, geen lange witte baard. Maar de gesprekjes met de lokale bevolking was met kerst dus “Halleluja!” – “Gloria in excelsis deo” in plaats van “Give me money” – “No”.
’s Avonds hebben we onze ass heerlijk op de bank gestationeerd en hebben we films gekeken op de laptop van Mirte. Het eten wat over was van eerste kerstdag opgepeuzeld, biertje erbij... heerlijk!!! Effe lekker nietsen met mensen om je heen die in dezelfde situatie zitten als jij.

Derde kerstdag zijn we naar Mwanza gereist. Ingecheckt in het Lake Hotel en gaan zwemmen bij het Tilapia Hotel. Daar was natuurlijk onze grote vriend Mister Tulband, aka Manjid de Sultan. Hebben we weer geheel op zijn kosten gegeten en gedronken, het zwembad hebben we wel betaald, tenminste iets... En de curry daar is echt heel erg lekker!
We werden daarna gevraagd of we bij hem wilden komen zitten aan zijn privetafel. Aan zijn privetafel zat ook de gouveneur van het district. Erg grappig om opeens met een soort comissaris van de koningin aan tafel te zitten en een drankje te drinken. We hadden alle vier wel genoeg gedronken, maar natuurlijk werden er cocktails gebracht, bier, wijn.... pfffff.... Uiteindelijk riep ik na het laatste shotje, springbok genaamd, dat die toch best lekker was, om er vervolgens nog een voor je neus geschoven te krijgen... Shit... Die laatste was dus de absolute boosdoener. Ik maar denken dat als ik ging overgeven in Afrika, dat dat dan door een voedselvergiftiging ging komen, niet door een drankvergiftiging... Maar goed, the student in me is still alive, haha! Wel heel erg gelachen om de gehorige kamers in het Lake Hotel. Leuk als de ene kamer de slappe lach krijgt om de ander en de andere kamer de slappe lach krijgt om de ene.
Wat ook grappig is is dat Mirte en Marijn, net als ik, praten in hun slaap. Marijn was de hele nacht aan het bellen, ik pakte de arm van Marlies om het nummer voor haar te draaien en Mirte zag vervolgens een man in de kamer die we dus blijkbaar gebeld hadden... Dan zie je maar weer hoe behulpzaam vrouwen zijn, zelfs in hun slaap!
Gelukkig de volgende dag minimaal last van het hoofd, de buik en de felheid van de zon. Wel een beetje aan de race-kak geweest. Maar gelukkig hoef je je daar onder Nederlanders in Tanzania niet voor te schamen en kun je ineens opstaan terwijl je midden in een gesprek zit. Het gevoel dat er een race-auto in je buik gestart wordt verteld je dat je nog maximaal 5 minuten hebt om een wc te bereiken, je broek los te maken en je broekspijpen op de stropen voordat je hurkt op de hurk-wc. Vervolgens moet je ook nog eens goed incalculeren waar je gaat hangen en hoe je mikt, want race-kak heeft nou eenmaal een hogere beginsnelheid bij het verlaten van de anus dan normale poep... En dit 5-minuten-ritueel heeft bijna iedere Europeaan hier doorstaan... Race-kak is een excuus voor al het gedrag wat je normaal als asociaal zou kunnen beschouwen.

Jozef, onze vriend uit Sengerema, hebben we ook nog gezien. Helaas was hij dit keer toch wat wanhopiger en minder stoer en onafhankelijk dan de vorige keer. En dan ga je toch weer twijfelen of hij niet gewoon een Afrikaan is die alleen maar wat van je wil, wat niet echt vriendschap is. Maar gelukkig heeft hij geen huwelijksaanzoek gedaan, zoals veel van de mannen hier. Een glimlach is al voldoende om hier een huwelijksaanzoek te krijgen, haha!

Toen moesten we helaas uit elkaar op zondag na een duik in het zwembad... snik snik... Ik vond het echt heel gezellig! Naar huis weer de rit met de daladala overleefd en alles weer een beetje aan kant gebracht. de volgende dag moest er weer gewerkt worden en ik heb wat staan klussen op OK en een poging gedaan om rondes te lopen op female II.

Woensdag was het alweer 31 december! En dus ’s avonds feest! Met Ietje en Harold naar Mwanza gegaan waar Mirte ook was. Tja, toen maar weer naar Tilapia gegaan, omdat daar een feest was. Lekker gegeten!
En ik heb nog contact gelegd met Vicky de WC-prostituee. Ik vond het verbazingwekkend om met zo’n mooie vrouw te praten op de wc, die graag haar vervolgopleiding wil gaan doen, maar dat op deze manier probeert te financieren. Er zijn zoveel andere mogelijkheden, maar blijkbaar geldt dat voor sommige sociale lagen in Afrika niet. En om eerlijk te zijn schaamde ik mezelf ervoor dat ik me schaamde om met haar te praten. Er waren die avond veel meer Vicky’s, die allemaal aan het dansen waren. De meeste waren gekleedt zoals je dat ook in Nederland bent als je gaat stappen, met uitbundig gedans en al. In Nederland hebben die vrouwen dan gewoon lol, hier gedraag je je dan als hoer, toch apart....
Ik vond het toch gewoon een beetje raar om hier Oud & Nieuw te vieren. Ik had er best veel van verwacht, omdat kerst ook erg leuk was, maar het viel toch een beetje tegen. Ik miste de mensen om me heen die ik heel graag gelukkig nieuwjaar had willen kussen... Best een rot gevoel, hoe speciaal het ook is om hier te zijn. Wel wat vuurwerk gezien die Mister Tulband had geregeld, best grappig! Maar het was niet zoals in Nederland dat je zelfs de vage buren van de overkant gelukkig nieuwjaar gaat wensen; hier beperk je je tot je eigen groepje, best wel een stroeve sfeer.
Ik had het ook snel gezien en was om half twee thuis. Gelukkig vond Marlies het ook wel welletjes geweest en hebben we in bed om 2 uur nog het Nieuwjaar beleefd in Nederland, dus stiekem waren we er toch wel een beetje bij. Ik heb het nu wel een beetje gehad met al die feestdagen...

1 januari waren we gek genoeg alle vijf toch wel een beetje brak. Toch nog een ouderwets Hollands begin van het nieuwe jaar, haha! We hebben nog wat dingetjes geregeld en zijn vervolgens aan het zwembad (welke geterroriseerd werd door een kudde kinderen; zou Osama ze hier ook werven?) gaan liggen en hebben ’s avonds bij een Chinees gegeten aan het Victoriameer.

Op vrijdag 2 januari zijn Marlies en ik naar Bugando Hospital gegaan in Mwanza, we waren toch in de buurt! Bugando is het tweede grootste ziekenhuis in Tanzania. Als we uitbehandeld zijn in Sengerema, kun je de mensen met geld door sturen naar dit ziekenhuis.
Het ziekenhuis heeft een hele mooi kerk op het terrein, maar het gebouw zelf ziet eruit als een enorme bouwval. Via via hadden we een gids geregeld die ons door het zoekenhuis zou leidden. Maar eerst moesten we bij de Matron (=het hoofd van de nonnen in het ziekenhuis) komen om te vertellen wat we hier kwamen doen. En waarom we dat hen niet eerder hadden verteld, want dan hadden ze zich voor kunnen bereidden... Hmmm... Maar goed, enig geregel later hadden we toch een briefje dat toestemming gaf om het ziekenhuis te bekijken.
Het ziekenhuis is wel wat luxer dan in Sengerema, 1 bed per persoon en er waren zelfs bedden leeg. Wel groot en grijs, maar ook schoon en rustiger. In het begin was meneer de gids vooral aan het patsen dat hij op stap was met twee blanke dokters (Het bekende “Hoi-ik-ben-Maartje-en-ja-ik-ben-blank”-gevoel wat maar niet went), maar uiteindelijk kregen we toch echt bedden en afdelingen te zien. Toen we om de hoek keken bij de verloskamers, ploepte er opeens een kind uit. Nog een voorstel gekregen van een neger wat ik nooit gedacht had te horen: “Would you go in the darkroom with me?” HUH?! Maar ik hoefde mijn billen niet bijelkaar te knijpen, want hij bedoelde de ontwikkelingskamer van de rontgenfoto’s.
Goed om ook eens een ander en wat groter ziekenhuis te zien. Ik had wel het idee dat daar wat effecienter werd gewerkt dan wat ik tot nu toe gezien heb.

’s Avonds een luxe taxirit met Rachidi geboekt (dat is namelijk een taxi met vering en de ruiten zijn nog heel), want dat is bijna even duur als met de dala met z’n vieren. Lekker gegeten bij de buren in de avond en een filmpje gekeken op hun laptop.
De rest van het weekend gelezen, naar de markt geweest, klusjes gedaan, gepoetst, koekjes gebakken (hard maar lekker!), etc. Zondag hebben we nog een mooie en verre wandeling gemaakt met Broeder Dionysus en de buren. Erg gezellig en we hebben de kinderen van de buurt opgefokt door steeds achter ze aan te gaan en ze te laten schrikken. Als je dan toch een bezienswaardigheid bent, kun je er maar meteen een goeie grap van maken en er een spelletje van maken. Zijn trouwens ook erg leuke foto’s geworden!
Pannekoeken gegeten bij de broeder en zijn manische verhalen verder aangehoord (dit was de man die met de natuur praat en het medicijn tegen malaria heeft ontdekt, remember? Hij heeft trouwens ook het recept voor de Mona-yoghurt ontdekt en hij deed vroeger hersenoperaties... Goed, wat een man toch allemaal wel niet kan ontdekken in een leven!)

En vandaag weer aan het werk... Nog 1 week OK met Dr. Carl en daarna ga ik de kinderfadeling op. Ik ben net al langs geweest en ik ben van harte welkom. Ik ben benieuwd hoe het zal zijn...

Zo, dat was het weer! Jullie veel plezier met alle nieuwjaarsborrels en ik zal wat zon jullie kant op sturen! Komt die elfstedentocht er nou?

Houdoe war!

Dikke knuff
Maartje